Brief (105) uit Schiedam

De wereld is een brosbak of iets dergelijks volgens een
onbekende uitspraak ooit uit een of ander schrijfbrein-
tje ontsproten en hier maar weer eens naar boven ge-
haald, want er is onveiligheid, beroerd veel onveiligheid.

En wel in ons land.

Dit tenminste wordt al tijden extraplus op de leurdoos of
bij ieder politiek minuutje en met een extra tandje erbij
in verkiezingstijd uit zwaar bedrukt gezicht gegooid alsof
zo’n gezicht na aan die onveiligheid is ontkomen al waar-
bij noodnodig een kwak denkbeeldige wolken zich in op-
perlust samenklauwt boven het hoofd van de spreker om
de woorden vooral die basis te geven waar heel de wereld
Nederland niet mooi even omheen kan. Waarlijk, nog wat
langer zo doorgaan en we wonen binnen niet al te vette
tijd weer in holen zonder deuren zodat de knots weer de
sleutel wordt tot samenleven. O, er moet beslist iets aan
gedaan, daar is de hele samenleving het stevig over eens,
want om even rap naar het niveau van Neanderthalers te-
rug te keren het is de b-gezichten een gruwel, bijna nog
erger dan de hel zo steekt het met de neus uit hun sche-
del, zoveel onveiligheid daar is ja even erg bar niet mee
te leven.

Heus, vinger in de dijk.

Geen onvertogen woord van mij hiertegen hoor, ik ben
wat dat betreft al een van de bangste burgers van Ne-
derland. Al wil het geval wél dat ik redelijk wat rondtrap-
pel over deze wereld, ik loop vaak helemaal de straat
uit waar ik woon, fiets me met dit mooie weer gewoon-
weg tot een potentiële winnaar op het plan van beroeps-
renners, ik rijd per auto van wijk naar wijk, van dorp naar
dorp, van stad naar stad, neem soms zelfs metro, trein
of bus. Zowaar ik doe, ondanks mijn angst, mijn puikste
best alle onveiligheid te ondergaan zo allerkwistig rond-
gezegd door genoemde bestuursgezichten. Mooier nog,
ik gedraag me al een fiks tijdje als een extra potentiëel
slachtoffer door zo nors mogelijk te doen tegen een ie-
der die het niet ondergaan wil. Maar zie, het is me nog
geen seconde gelukt een schriktel aan zware onveilig-
heid te ervaren in real live. Verdomd ik doe er zogezegd
heel mijn vaderlandslievende best voor, maar heus eer-
lijk echt en helemaal waar, van veel niets naar nog meer
nothing tot nu toe.

Wellicht woon ik op de verkeerde plek,in de verkeerde
wijk, in de verkeerde stad, of woon ik zelfs in het ver-
keerde land. Al zullen de onder-de-wolkers dit uiteraard
direct tegenspreken. In dit land is het heus wél onveilig
zo blijft er verkondigd. En geef ze eens ongelijk. Zo hier
en daar tussen klomp en wiekje door wat zwarte tulpen
planten, het is een must voor heel het bestuurlijke oog.
Overigens is de schotel waarop de zwarte tulpen worden
opgediend niet zo heet als in de oven tijdens het garen,
want beleef in alle vrolijkheid maar eens hoe de puik
rondwarende onveiligheidsgeluiden kliederig in tegen-
spraak zijn met het feit dat er op defensie lekker straf
bezuinigd wil gaan worden (wil, want de kogel staat in
de loop van het kanon, het kreunen namelijk vanuit het
kader van de bijna nooit-schiet-meneren is niet van de
vredeslucht sinds het bericht van nog wat meer korting)
en…

Iets meer had ik er nog over willen zeggen, maar wat
blijkt nu? Deze hele brief, gisteren begonnen, is voor de
kat haar ondertussen geschreven, want alle onveiligheid
en kanonbezuinigingen, het zijn problemen die al bijna
in een klap zijn opgelost. Het grote Amerika namelijk
heeft de hele erge terrorist Bin Laden naar de almacht-
ige Allah geschoten zo vertellen vele heilsberichten die
oerend rap na de dodelijke daad de wereld werden in-
geslingerd en uiteraard ook oerend werden verwelkomd
middels een gejuich alsof de wereld opnieuw is geschap-
en, maar nu door Amerika.

Ik ben flabbergasted.

Verdomd, geen enkel woordje heb ik nu.

Dit nieuws is te vers om, wat mij betreft, er in fermdikke
of fijndunne toonaarden op te reageren. Hier en nu past
even gewoonweg een enorm onbedaard briefelijk zwijgen.

Af te sluiten alleen nog met een gedichtje.

Literatuur en dus altijd wel kunnend tof.

Romanke .4

onder de deurmat wonen
veel spinnen. vader spin is
al eens buitengezet. netjes.

vader spin zag verdwaasd
toen om zich heen leerde
van warrige schreden drab.

rap na de uitzet wandelde
vader spin terug naar de
rand van de mat waar hij
zich lang al te wonen wist.

op de straat deden mensen
mensen. gevoelig als waren
ze nogal voor alles mogelijk.

ergens in veel tuin speelde
een hardhouten staaf voor
tuinkabouter als hoofd van
een gave ti ta straaldevisie.

voor haar computer zat een
vrouw een gedicht te lezen,
bedacht na de schermtuur
als existentiële bergdalen
naar de wolken vallen dan
zal mijn sterrenstelsel wel
triljoenen wensen opdoen.

tegen de gevel van haar huis
stond een fiets prettig met
een lekke band er ging niet
gegaan naar al overkomen.

de staaf van de straaldivisie
liet een wondernagel op stel
aanbrengen opdat het hoofd
kon blijven tot aan de dood.

in ‘t zicht van een ijsfabriek
sprak haar bouwvakker een
steen aan met de woorden
mijn leven jij harde donder.

de mat is nooit meer geklopt

vader spin was vol tevreden
liet familie uit het naburige
huis overkomen tot feesten.

ook de tuin deed weer mee.

Werner Spaland