Brief (1) uit Schiedam

Ter aanvang van deze brievenreeks in minstens
honderd delen eerst even een leuk schrijfschijfje
over het zo bijzonder mooie / hemelrijke plaatsje
Schiedam.
 

Zo’n 18 jaar, van 1975 tot 1993, waren ze nauw
met elkaar verbonden, Schiedam en de resent
overleden schrijver Gerard Reve. In die periode
verbleef Reve vaak lange tijd bij zijn Schiedam-
se vriend Joop Schafthuizen. Aldus in 2006 het
plaatselijke sufferdje ‘Het Nieuwe Stadsblad’.

Nauw?
 

Bij mijn weten is dit alles destijds stilletjes aan
de goegemeente van Schiedam voorbijgegaan,
afgezien van wat Basiliekgedoe. Althans, nooit
heb ik er, buiten het soms zien stiefelen van de
schrijver in spijkerjas naar de supermarkt met in
zijn hand meestal een verticaal gestreepte plas-
tic boodschappentas, iets van gemerkt via de of-
ficiële kanalen. Dat er in dit plaatsje een, zoals
men wollig na de ingedaalde lijkstijfheid van be-
treffende persoon erg pleegde te beweren, heel
groot schrijver verbleef bij tijd en ook wel wijle,
het was in die jaren mooi even heel geen nieuws.

En toen was hij dood.

En toen ook waren er dus alle veilige redenen om
de Schrijver via een oproep in hetzelfde plaatse-
lijke sufferdje te gaan gedenken middels een aan-
tal herinneringen van de mogelijk? velen die hem
plots van zeer nabij schijnen te hebben gekend
of zelfs een innige vriendschap met hem leken
te hebben gehad. Een boekje vol anekdotes of
uitvoerige gesprekken, tastbare of niet tastbare
herinneringen, dat was volgens het nog steeds
plaatselijke sufferdje HNS heel wel de erge be-
doeling van een paar zogenaamde litheren die
zich schijnbaar heerlijk wilden profileren door
het uitgeven van zo’n anekdodelijk boekje.

Ofwel: Leve de dood?

In een van de Schiedamse boekenzaken had
men zelfs tijdelijk een hè wie is dat? borstbeeld
van de zo bekende schrijver geplaatst. Pal voor
het raam van een van de etalages, op een 50
cm hoge sokkel waarover een uiteraard gepaste
donkere doek was gedrapeerd. Daarnaast was
heel wel en natuurlijk zo’n geijkt dodenaanduid-
bloempje gelegd, een witrose vlek-orchidee zo
gezegd, waarnaast weer wat door de schrijver
geschreven boekjes waren gezet door de hevig
meelevende boekhandel, want handel was en
bleef wel handel uiteindelijk, of om met andere
woorden te spreken: de dood deed (de buidel)
(op)leven.

Pal boven het Reve-oproepstukje in het oude
HNS-sufferdje zie ik, nu ik wel zo’n beetje uit-
geschreven ben over het hierbovense, plots in
een grijs vlakje iets over normen en waarden
gedrukt staan. Ik ga het na al het geconsta-
teerde vooral maar even niet lezen denk ik.

Werner Spaland