Tijd: 12 oktober van 19.30 tot (…hik)
Aanleiding: uitreiking Bob Verbiest cultuurprijs 2007
Plaats: Cultureel centrum Koningshof Maassluis.
Binnenkombeleving: druk!
Het centrum leek zich te verbazen, want nooit, en ook zoveel!
Barstende voegen zeg maar. De burgermeester van Maassluis
verwelkomde in de ingang. Eerst was er koffie en een promo-
gebakje met uiteraard een Maassluistintje bovenop het cakejes-
koppie, want stel je voor men is er geweest en weet niet van…
Na deze zoete promobinnenkomst mochten de vijfentwintig
voorgedragen prijskanshebbers vooraan in de zaal plaats-
nemen alwaar de namen van de prijsdingers op de stoelen
waren gelegd (SAGE ‘hoopvol’ heus op de voorste rij), al de
rest van de zaal werd tot aan het nokje gevuld met wat toch
mag worden aangenomen (want Margreet Dolman) nieuws-
gierig publiek.
Hét zangtalent van Maassluis mocht de avond open zingen,
en dat deed ze. Maar van talent was er in ieder geval deze
avond weinig sprake zo meldden ijzig onze oren, ook al was
er een conservatoriumopleiding bezig aan vooraf te gaan
zoals de burgermeester met glundertrots zei toen hij dit
naar zijn mening grote zangtalent aankondigde. Maar psst,
we hebben het dan ook over Maassluis, gij weet wel, dat ge-
boorteplaatsje van schrijver Maarten ‘t Hart. ‘t Plaatsje al-
waar hij zijn gereformeerd goddelijke opvoeding en de vele
worstelingen daarmee mocht beleven. Helse worstelingen
door deze schrijver zo mooi beschrijvend ‘onchristelijk’ op-
geschreven in romans als “Een vlucht regenwulpen”, “De
aansprekers’ etcetera en die na dat opschrijven wel zoveel
kerkveren deed opwaaien in het toen net nog? wat verzuil-
de Nederland dat ‘t Hart al redelijk snel ironisch genoeg be-
hoorlijk wat van het ook in bijbelkringen bestempelde erge
‘slijk der aarde’ op zijn toen nog wat bescheiden bankreke-
ning mocht bijgetekend zien.
Dat plaatsje dus.
Maar de avond nu. Die werd voor een groot deel aan elkaar
gepraat door Margreet Dolman. Uiteraard kreeg ze de lachers
op haar als vanouds goedlopende spitsvondige hand, aldoor
en steeds maar weer en weer en weer klonk de bulder door
de zaal waarin de prijsuitreiking ging plaatsvinden. Net of je
lekker gezellie naar een televisieprogramma keek van deze
dame. Niets mis mee overigens, want wij, SAGE, iedere avond
glotzen we wel een flink aantal uren teleegvisie met het aller-
grootste doezelplezier. Nu ja en in andere woorden gepreveld,
we voelden ons er, als waren we hongerige huismijtjes in een
stevig vervuilde kamer, heerlijk warmpjes bij thuis!
Per filmpje werden uit de 25 voorgedragen kanshebbers de drie
genomineerden voorgesteld (deze avond – heel vreemd – pas
bekend gemaakt). Filmpjes door Margreet Dolman aan elkaar
gepraat. De eerste was een renovatieproject in Schiedam betref-
fende een aantal Sanderswoningen (in een waarvan het deel SA
van SAGE heeft gewoond) die in de geest van architect Sanders
zullen worden gerenoveerd. Vervolgens waren er archeologen uit
Vlaardingen die ooit in een per ongeluk project de “oervlaardinger”
hadden gevonden en dit skelet via een DNA-onderzoek wisten te
matchen aan een huidig levend mens (kreeg landelijke bekend-
heid). Als laatste was SAGE… Maar nee gdvrdgdvr (sstcensuur,
want in deze restauratieve goddelijke tijden weet je ‘t maar nooit)
natuurlijk niet. Als laatste mocht een pastoor uit Maassluis zich
verheugen als genomineerde omdat er in deze plaats een uniek
kerkgebouw voor hem is neergezet nogal lijkend op een grote
tent gemaakt van ronde stalen buizen met daaroverheen wit zeil-
doek (in onze beleving een soort opblaaskerk, ogenschijnlijk veel
lucht dus, maar natuurlijk wel kranig revolutionair, dit ontwerp).
Helaas voor de pastoor, het Sanderproject en de 22 andere zo
jolig niet-genomineerden werden de per ongeluk geluksarcheo-
logen uit Vlaardingen de uiteindelijke prijswinnaars. En ach, vol-
gens Margreet Dolman bleef er voor de verliezers nog altijd de
helende hoop dat ze over twee jaar alsnog de prijs zouden kun-
nen winnen. Dit zei ze, uiteraard met de haar zo kenmerkende
schitteroogjes, toen ze de prijs uitreikte aan de winarcheologen.
Daarop deden vele handen zich schudden van blij blij voor jullie.
En plots was daar plots Roosbeef. En hoe! Een keer eerder hadden
we haar gezien, en wel op de Avond van het Liefdeslied georgani-
seerd door Ilja Leonard Pfeijffer alwaar deze Roosbeef een gedicht
van Erik Jan Harmens vertolkte. Goed, die Roosbeef dus, en hoe.
Want een danig charismatische meid die met een brutaal verlegen on-
bevangenheid de hele zaal aan zich wist te binden, echter niet alleen
daardoor, ze wist samen met haar band een aantal spannende num-
mers met eenvoudig lijkende maar, zeker ook door de manier waarop
ze het bracht, zeer poëtisch aandoende teksten over het voetlicht te
brengen. Genieten dus. Waarschijnlijk nog wel een tijdje een blijvend
toppertje, al mag de zangeres wel uitkijken dat ze die zo brutaal ver-
legen onbevangenheid niet al teveel gaat spelen, want wij kregen die
indruk hier en daar bij vlagen. Jammer, want zoals gezegd: en hoe!
Conclusie: een heus schöne avond was het.
Rest wellicht nog de verklaring van dat “bijna” tussen haakjes in de kop
van dit stukje. Welnu, de voorzitter kwam na afloop tijdens het verdoof-
sapslempen in de foyer ons nog even een warme worst lekker koud voor-
houden door te zeggen dat wij als SAGE heel hoog waren geëindigd in de
ranking.
Trots natuurlijk, wij SAGE!!!!!!
We konden het niet nalaten even aan onze handen te ruiken of er
wellicht een vleugje geur van 25.000- euro te bespeuren was, maar
gelukkig, het bleek nur de geur van die zo koud geserveerde warme
worst te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten