Een gezellig avondje ter balk ende vermaak
was het bij Jeroentje en Paultje gisteravond;
gekromde teentjes, maar vooral ook lachuh!
Hun genode gastjes J. P. en A. B. mochten
respectievelijk een “ons boekje” en rap “cd”
kwakje opvoeren aan het aanwezige publiek.
En ze deden het met heel erge verve.
Vadertje J. P. met ‘t hem zo erg welbekende
verlegen “help waar is mijn mama” geneuzel
uit een veeltijds bij wat te stoute confrontaties
nogal danig en door A. B. nog eens extra aan-
gewakkerd zuur verkrampt mondje en knullie
A. B-tje met de hem zelf aangeleerde brutali-
teitigkeit waarmee hij ons holle landje al een
stevig tijdje zó allochdadig weet te veroveren
dat ie als vanzelf, politiek knorrect als we zijn,
ons Maroks knuffeldiertje heeft mogen worden.
Lachuh dus.
A.B. mepte zelfs op een gegeven moment rap-
taal J. P. om de oren, een meppen waarop va-
dertje J. P. niet echt een antwoord had, ons va-
dertje bad ondertussen als het ware zienderogen
verlegen met dat rare raptaaltje om moeders fijne
baaie rokken, je zag het zomaar effe gebeuren.
Werkelijk, onze MP werd vrolijk afgerapt door
knullie B. Jeroentje en Paultje, ze zaten erbij en
keken er sluiks gniffelend naar, zeker toen even
later J. P.-tje door knullie A. B. tot Bush’ wc-meid
werd gebombardeerd.
J. P.s boekje viel aan duigen zoveel was duidelijk.
Zeker toen er ook nog eens een Dissausje overheen
werd gegoten door ons grijze huppelkutje (gezien?:
Dis in Parijs, waarbij hij zich huppelend over een brug
bewoog tot aan een groeisel dat het vreugdevolle lef
had tussen de stenen van de brug zich te volgroeien
tot een hem huppel brengend plantje, zeer opgetogen
was Dis, zo heel wel zelfs dat ie nog een tijdje frivool
mocht verder huppelen van de cameraploeg, ik moest
het allemaal aanschouwen op de tv destijds) die er zon-
der noemenswaardige reden ook bij mocht zijn, want
wat die van Dis daar gisteren nu helemaal bij deed?
Tafelheer?
Tafelheer dus. Want geen boekie, geen cdeetje, hele-
maal niks had hij bij zich, alleen zijn zuinige commen-
taar, dat hij richtte op J. P.s wat al te getoonde blijmoe-
digheid dat ook al, volgens Dis, met enorme bakken uit
dat vooral “ons boekje” gulpte als een bederfelijke golf
bestaande uit, zo zou ik, WS, er graag aan willen toe-
voegen, harmoniespoeder. Want wat mij betreft terecht
die opmerking van Dis over die vreselijke blijmoedigheid
zo erg lievig strevend naar harmonie. Maar potver, ver-
peste Dis het weer door vooral snel wat laffig te bezweren
dat ie het een loflijk streven vindt, dat mooie gedoe naar
harmonie en zo.
Jaja en kortom, errug lachuh geblazen deez avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten