AIKE
Ja, maar het is wel weer schikken hé hoofdbewoner?
Niet alleen schikken vriend AIKE, we kunnen ‘t schrij-
vertje behoorlijk het vuur aan de schenen leggen als
we dat noodzakelijk achten.
Toch, het blijft een vorm van schikken en eventueel
bij mijn Gods gratie wat vanuit een al te schuilhoekje
prikken.
Welnee, in het narratieve kan alles, zelfs de baas van
de woorden, die ons beschrijven, moet een scheutje
oppassen met wat ie beweert over ons of wat ie ons,
of beter mij de hoofdbewoner, laat schrijven of zeggen,
voor ie het weet loopt ie de kans dat we gewoon zijn
computer deskundig gaan slopen tot op de allerlaatste
naakte chip. Ja, als we willen kunnen we meteen van
dit verhaal af, kunnen we zelfs weer ons eigen leven
gaan leiden door bijvoorbeeld weer eens lekker aan
de roddel te gaan of weer ‘s wat op de kritieknoot te
spelen tegen elk willekeurig gebeuren dat ook maar
een ietsje beetje riekt naar wat broodnodige fiksmep
om de beleeforen.
Dat zal allemaal wel meneer de hoofdbewoner, maar
voorlopig laat die verdomde schrijver ons weer naar
het gebouw zoeven, kijk dat kan ook in zijn narretief-
je, zomaar zonder een degelijke overgang schrijft hij
ons weer terug naar waar we gebleven waren voor die
zo plotse vakantie, zie toch eens, eigenwijs als een
uitgedroogde oester pent hij ons naar de conversatie
waaraan we bezig waren voor ons plotse vertrek, je
weet wel, over de leegte in die woonput alwaar bijna
heel Nederland het zo zalige van het huisjeboompje-
beestjebedoeninkje met de wel allergrootste oogklep-
jes van hoopvol plezier vrijwillig vandaan haalt, hoor
hoe we over ‘n bepaalde leegte kletsen waarover we
het waarschijnlijk hadden op dat moment:
Toegegeven vriend Aike, het is tot in de boomkruinen
uitgekouwd in gedichten, de door mij genoemde leegte,
maar in deze uitbundige woonkathedraalval is het wat
mij betreft heel wel nog toepasselijk al druipen de ge-
dichten (ha, ook hier weer!) van gans de wereld er al
duizenden jaren van over hun rijmrandjes. Heus, één
leegbak is het, deze tamelijk onbedaarlijke vierkante
meubelmand.
Getver hoofdbewoner, wat een druif van een schrijver
is het toch ons zo te laten leuteren in een deel dat
de lezer vast al heel wel vergeten zal zijn, dit geeft
toch geen enkele spanningsboog aan het verhaal in
deze stukjes, volgens mij moeten we een veel betere
schrijver gaan zoeken, een die gewoon weet van ver-
haalwanten, die de lezer weet te pakken met allerlei
gebeurtenissen en avonturen waar wij dan ook gelijk
wat aan hebben, waarbij we ons kunnen profileren tot
waarlijk echte literaire figuren, onvergetelijk tot op de
onderste verhaalbodem.
Wordt op nog niet vastgestelde tijden misschien wel vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten