Ook al die historische beelden van het heroïsche elf-
stedengebeuren op de telekleur gezien in het week-
eind en ook nog daarna een veel te fiks aantal keer?
Heel groot Nederland moet er weer warm voor lopen
zo laat het zich aanzien?
En dat na een kouwe maandag of wat van hoopvolle
vorst aan Hollandse Haagseschoolluchten te hebben
afgelezen in een veel te graagheid. Waarbij een po-
tentiële vreugdesprong in de harten van kluunkleed-
lopers van ha nu kan het eindelijk weer eens gaan ge-
beuren even niet ongebruikt mag blijven rollen tus-
sen de ribben van die kleedlopers zo is heus in de
ether heel wel te voelen. Dus wordt al ‘t kluungerom-
mel zoals gezegd stevig van stal gehaald om elk
Hollands hartje ervoor weer wollig warm te rakelen.
Werkelijk! Want bij al de erge werelddompel van het
afgelopen jaar mag wel weer eens wat nostallerigs
gepropt zodat de dompel niet als al te dompel wordt
beleefd de komende tijd zo mag ik graag bestuiven
uit al die hiervoor vrolijk genoemde telekleurbeelden
ter bevordering van een kunstmatige warmtestroom
in harten, die, als men niet oppast, de hele zaak zo
danig zullen opwarmen dat er, o schaatsdroef, van
ijsvorming als hierboven bedoeld wel eens helemaal
geen sprake meer zal zijn zodat die saaie Angenent
én spruitjeskweker (die verdorie de wél pasklare en
kleurrijke Hulsenbos op het nippertje versloeg in ’97)
nog weer een flink aantal jaren stevig doods vooruit
kan met zijn laatstbehaalde tochtmedaille en Hulsen-
bos godverde ook nu niet zijn wellicht opnieuw flink
vooraf opgenomen liedjes te gelde kan maken in een
potperie van heldenbeelden uit en te na ons H-land
ingeslingerd nog wekenlang na het eendagsgebeur-
en in dat normaal gesproken toch volkomen vergeten
Friesland. Want, laten we even wel wezen, zonder die
elfstedentocht is dat hele Friesland natuurlijk zelden
nog in ons gezichts…
Maar eigenlijk wilde ik het daar niet over hebben.
Meer wil ik het eens (soms mag ‘t toch zeker) heb-
ben over mijn alledaagse leven en dan vooral het
niet-leven erin. Want godverde, een stilstand van
alle jewelste zo kan ik u verzekeren. Ieder dag sta
ik om zeven uur op. Prop, na een natte vinger over
mijn slaapsnoet te hebben gehaald, een broodje
honing (mijn moeder zegt altijd, je moet de dag
noodwelgezoet beginnen) met behulp van een
grote beker koffie mijn maag in die daar eigenlijk
zo vroeg meestal nog niet klaar voor is maar het
hele gedoe tegen alle weerwil in toch binnenhoudt
als was het een gedicht van Spaland zodat ik toch
nog het idee kan koesteren welgemoed aan het
werk te kunnen al zou ook ik liever gaan schaatsen
nu er per ongeluk wat Friesblaas over de polders
heeft geraasd de afgelopen dagen (zie hierboven),
en dat, het glijbenen, alleen al om volledig tot in
de puntjes van mijn brrgevoel voorbereid te zijn op
die inter- en nationale ijskluunglijdag mocht die er
tegen alle veel te beter weten in toch komen om
ook mijn door hen zo brutaal veronderstelde niet-
leven wat op te leuken met fikse telespaanspetter-
ende beelden.
Eh…
Nu ja, merkt u wel even op dat ook ik inmiddels
een tik van de Friese doorlopers opgelopen heb?
Zodanig zelfs dat ik niet eens over mijn eigen lieve
leventje kan blijven schrijven zonder dat dat op-
geblazen stedentochtje er weer doorheen komt
zwieren?
Dit alles ook nog eens gevoegd bij die DdV verkiezing
en men kan met alle recht al bijna gaan spreken van
een al te Friese overdope op ons zo geliefde Holland.
En heus, Friesland is leuk hoor, maar laat het vooral
in Friesland blijven. Want Nederfries in plaats van het
zo vetrouwde Nederland, zeg dat klinkt toch voor geen
meter ook al heb je zes paar Friese doorlopers onder
je schoenen gesmeerd gekregen?
Brr. Einde deze Friesbrief dus!
Werner Spaland
stedengebeuren op de telekleur gezien in het week-
eind en ook nog daarna een veel te fiks aantal keer?
Heel groot Nederland moet er weer warm voor lopen
zo laat het zich aanzien?
En dat na een kouwe maandag of wat van hoopvolle
vorst aan Hollandse Haagseschoolluchten te hebben
afgelezen in een veel te graagheid. Waarbij een po-
tentiële vreugdesprong in de harten van kluunkleed-
lopers van ha nu kan het eindelijk weer eens gaan ge-
beuren even niet ongebruikt mag blijven rollen tus-
sen de ribben van die kleedlopers zo is heus in de
ether heel wel te voelen. Dus wordt al ‘t kluungerom-
mel zoals gezegd stevig van stal gehaald om elk
Hollands hartje ervoor weer wollig warm te rakelen.
Werkelijk! Want bij al de erge werelddompel van het
afgelopen jaar mag wel weer eens wat nostallerigs
gepropt zodat de dompel niet als al te dompel wordt
beleefd de komende tijd zo mag ik graag bestuiven
uit al die hiervoor vrolijk genoemde telekleurbeelden
ter bevordering van een kunstmatige warmtestroom
in harten, die, als men niet oppast, de hele zaak zo
danig zullen opwarmen dat er, o schaatsdroef, van
ijsvorming als hierboven bedoeld wel eens helemaal
geen sprake meer zal zijn zodat die saaie Angenent
én spruitjeskweker (die verdorie de wél pasklare en
kleurrijke Hulsenbos op het nippertje versloeg in ’97)
nog weer een flink aantal jaren stevig doods vooruit
kan met zijn laatstbehaalde tochtmedaille en Hulsen-
bos godverde ook nu niet zijn wellicht opnieuw flink
vooraf opgenomen liedjes te gelde kan maken in een
potperie van heldenbeelden uit en te na ons H-land
ingeslingerd nog wekenlang na het eendagsgebeur-
en in dat normaal gesproken toch volkomen vergeten
Friesland. Want, laten we even wel wezen, zonder die
elfstedentocht is dat hele Friesland natuurlijk zelden
nog in ons gezichts…
Maar eigenlijk wilde ik het daar niet over hebben.
Meer wil ik het eens (soms mag ‘t toch zeker) heb-
ben over mijn alledaagse leven en dan vooral het
niet-leven erin. Want godverde, een stilstand van
alle jewelste zo kan ik u verzekeren. Ieder dag sta
ik om zeven uur op. Prop, na een natte vinger over
mijn slaapsnoet te hebben gehaald, een broodje
honing (mijn moeder zegt altijd, je moet de dag
noodwelgezoet beginnen) met behulp van een
grote beker koffie mijn maag in die daar eigenlijk
zo vroeg meestal nog niet klaar voor is maar het
hele gedoe tegen alle weerwil in toch binnenhoudt
als was het een gedicht van Spaland zodat ik toch
nog het idee kan koesteren welgemoed aan het
werk te kunnen al zou ook ik liever gaan schaatsen
nu er per ongeluk wat Friesblaas over de polders
heeft geraasd de afgelopen dagen (zie hierboven),
en dat, het glijbenen, alleen al om volledig tot in
de puntjes van mijn brrgevoel voorbereid te zijn op
die inter- en nationale ijskluunglijdag mocht die er
tegen alle veel te beter weten in toch komen om
ook mijn door hen zo brutaal veronderstelde niet-
leven wat op te leuken met fikse telespaanspetter-
ende beelden.
Eh…
Nu ja, merkt u wel even op dat ook ik inmiddels
een tik van de Friese doorlopers opgelopen heb?
Zodanig zelfs dat ik niet eens over mijn eigen lieve
leventje kan blijven schrijven zonder dat dat op-
geblazen stedentochtje er weer doorheen komt
zwieren?
Dit alles ook nog eens gevoegd bij die DdV verkiezing
en men kan met alle recht al bijna gaan spreken van
een al te Friese overdope op ons zo geliefde Holland.
En heus, Friesland is leuk hoor, maar laat het vooral
in Friesland blijven. Want Nederfries in plaats van het
zo vetrouwde Nederland, zeg dat klinkt toch voor geen
meter ook al heb je zes paar Friese doorlopers onder
je schoenen gesmeerd gekregen?
Brr. Einde deze Friesbrief dus!
Werner Spaland
Geen opmerkingen:
Een reactie posten