Dinsdag 30 maart was zowaar de koningin der Nederlanden in onze stad
om een beeld te onthullen van de kunstenaar Sjef Henderickx in het ka-
der van de opening, na ‘n grondige herinrichting, van ‘de Grote’ of sint
Janskerk. En ha, uiteraard mochten alleen de zéér zéér luxe leden van
Schiedam daarbij aanwezig zijn, een ieder weet nog de laatste jaardag
van Bé in dat plaatsje waar je naar toe moet bellen als je een iets van
een ongeluk is overkomen. En daar ik voor de wereld niet het raspaardje
ben dat ik wel denk te zijn zo bleek maar weer eens uit het niet ontvang-
en van een uitnodiging voor het onthulgebeuren heb ik dus geen konings-
fluit ervan mee kunnen beleven ook al ken ik betreffende kunstenaar op
mijn duimpje, ja, zelfs op anderhalf duimpje. Pas nadat het hoge bezoek
was afgevloeid mochten de veel en veel minder luxe leden, waaronder ik
dus, de nageur van het hele gebeuren nog wat opsnuiven door middel van
wat verslagjes uit degenen die het wel hadden mogen meemaken. Een be-
hoorlijk droog koekje na de thee zowaar! Dus over Hoed Jurk of Konings-
randje zal niets gemeld uit eigen meemaak. Maar gelukkig is er een foto
van het gebeuren gepubliceerd op de Koningshuissite van de RVD zodat
er toch nog wat aan kleedspul van Beatrix’ daags wisselende garderobe
te achterhalen is, want de foto vertelt mij dat de hoogheid dus een hoedje
op had, een mantelpakje aan en ook degelijke zwarte pumps zaten haar
om de hoogwrevige voeten geschoven. Wel mooi is dat het hoedje per
kleur gaaf paste bij de onthuldoek, alsof het zowaar allemaal van tevoren
door de slimmme oppasrakkers uit haar gevolg volop was uitgedacht. En
het is niet eens op het journaal geweest! Terwijl Pietfreak Nicoklaas met
zijn eeuwige kinderfeestje zowaar wel een hele halve dag op de nationale
beweegbak kon rondschuifelen afgelopen Klaasdag (uiteraard met ons o
zo klare fotomodelburgermeestermeidje dat sowieso al iedere week in ‘t
plaatselijke sufferdje moet! stralen op goeddoorwrochte foto’s) is er van
Trix’ onthulling nog geen flintertje aan bewegend beeld op die beweeg-
ramp getoond bij mijn weten. De prioriteiten komen zo klaar als klonten
weer eens heerlijk bloot te liggen in dezen: kunst?, daar zit even geen
kijkcijferrecordje voor de telebak dus in, al is er nog zoveel aan koningin
bij.
Goed, iets over het beeld dan maar, want ik heb een klein deeltje, de
beginfase, van het ontstaan ervan mogen meebeleven in het atelier
van de kunstenaar alwaar hij via weids uitspreidende armen met veel
enthousiasme in de lucht het idee alsook de contouren van het beeld
schetste in de buurt van een net begonnen metalen staketsel van een
lam waarvan de bedoeling was dat het, zelf ook uit stenen bestaand,
bovenop een berg zwevende stenen zou komen te staan. Wel wil het
geval dat die stenen niet zomaar stenen zijn. Het zijn de ruwe brokken
van middeleeuwse altaarstukken die in 1572 in puin zijn geslagen tijd-
ens de beeldenstorm. Een storm die ook in de sint Jan plaatsvond en
waarvan later het puinresultaat onder de kerkvloer is terechtgekomen.
Stukken steen dus die bij de restauratie in 1947 weer tevoorschijn zijn
gevonden om nu hier, alsof het van tevoren bedacht is, dan tot een
beeld te worden dat oud en nieuw met elkaar verbindt. Ja, dat uit de
puinhopen van weleer ‘t nieuwe in de vorm van ”t Lam’ (zo heet het
beeld) rijst als een ware belofte zo is er zowaar uit alle aanwijzingen
van lam en oud steen te concluderen. Een symbool dus waarin al het
bestaan en het niet meer bestaan als in een nieuwe belofte samen-
komen in verzoening. Echter, of dat laatste ook in real life zo zal
geworden, dat is mooi wel aan de deerlijk onberekenbare toekomst!
Overigens, het is heus een schön beeld geworden!
(zie link koningshuis of hier en daar ook in de hieronder gegeven links)
Meer? / En meer? / Of? /////// Ook / En
om een beeld te onthullen van de kunstenaar Sjef Henderickx in het ka-
der van de opening, na ‘n grondige herinrichting, van ‘de Grote’ of sint
Janskerk. En ha, uiteraard mochten alleen de zéér zéér luxe leden van
Schiedam daarbij aanwezig zijn, een ieder weet nog de laatste jaardag
van Bé in dat plaatsje waar je naar toe moet bellen als je een iets van
een ongeluk is overkomen. En daar ik voor de wereld niet het raspaardje
ben dat ik wel denk te zijn zo bleek maar weer eens uit het niet ontvang-
en van een uitnodiging voor het onthulgebeuren heb ik dus geen konings-
fluit ervan mee kunnen beleven ook al ken ik betreffende kunstenaar op
mijn duimpje, ja, zelfs op anderhalf duimpje. Pas nadat het hoge bezoek
was afgevloeid mochten de veel en veel minder luxe leden, waaronder ik
dus, de nageur van het hele gebeuren nog wat opsnuiven door middel van
wat verslagjes uit degenen die het wel hadden mogen meemaken. Een be-
hoorlijk droog koekje na de thee zowaar! Dus over Hoed Jurk of Konings-
randje zal niets gemeld uit eigen meemaak. Maar gelukkig is er een foto
van het gebeuren gepubliceerd op de Koningshuissite van de RVD zodat
er toch nog wat aan kleedspul van Beatrix’ daags wisselende garderobe
te achterhalen is, want de foto vertelt mij dat de hoogheid dus een hoedje
op had, een mantelpakje aan en ook degelijke zwarte pumps zaten haar
om de hoogwrevige voeten geschoven. Wel mooi is dat het hoedje per
kleur gaaf paste bij de onthuldoek, alsof het zowaar allemaal van tevoren
door de slimmme oppasrakkers uit haar gevolg volop was uitgedacht. En
het is niet eens op het journaal geweest! Terwijl Pietfreak Nicoklaas met
zijn eeuwige kinderfeestje zowaar wel een hele halve dag op de nationale
beweegbak kon rondschuifelen afgelopen Klaasdag (uiteraard met ons o
zo klare fotomodelburgermeestermeidje dat sowieso al iedere week in ‘t
plaatselijke sufferdje moet! stralen op goeddoorwrochte foto’s) is er van
Trix’ onthulling nog geen flintertje aan bewegend beeld op die beweeg-
ramp getoond bij mijn weten. De prioriteiten komen zo klaar als klonten
weer eens heerlijk bloot te liggen in dezen: kunst?, daar zit even geen
kijkcijferrecordje voor de telebak dus in, al is er nog zoveel aan koningin
bij.
Goed, iets over het beeld dan maar, want ik heb een klein deeltje, de
beginfase, van het ontstaan ervan mogen meebeleven in het atelier
van de kunstenaar alwaar hij via weids uitspreidende armen met veel
enthousiasme in de lucht het idee alsook de contouren van het beeld
schetste in de buurt van een net begonnen metalen staketsel van een
lam waarvan de bedoeling was dat het, zelf ook uit stenen bestaand,
bovenop een berg zwevende stenen zou komen te staan. Wel wil het
geval dat die stenen niet zomaar stenen zijn. Het zijn de ruwe brokken
van middeleeuwse altaarstukken die in 1572 in puin zijn geslagen tijd-
ens de beeldenstorm. Een storm die ook in de sint Jan plaatsvond en
waarvan later het puinresultaat onder de kerkvloer is terechtgekomen.
Stukken steen dus die bij de restauratie in 1947 weer tevoorschijn zijn
gevonden om nu hier, alsof het van tevoren bedacht is, dan tot een
beeld te worden dat oud en nieuw met elkaar verbindt. Ja, dat uit de
puinhopen van weleer ‘t nieuwe in de vorm van ”t Lam’ (zo heet het
beeld) rijst als een ware belofte zo is er zowaar uit alle aanwijzingen
van lam en oud steen te concluderen. Een symbool dus waarin al het
bestaan en het niet meer bestaan als in een nieuwe belofte samen-
komen in verzoening. Echter, of dat laatste ook in real life zo zal
geworden, dat is mooi wel aan de deerlijk onberekenbare toekomst!
Overigens, het is heus een schön beeld geworden!
(zie link koningshuis of hier en daar ook in de hieronder gegeven links)
Meer? / En meer? / Of? /////// Ook / En
Geen opmerkingen:
Een reactie posten