Ik heb werkelijk, zoals wel vaker, geen idee waarover te schrijven.
Dus eindigt hier al de brief.
Uw brieveneur.
PS-je toch maar?
Deze mat ligt voor de balie in het ontvangsthalletje van mijn huisarts.
Normaal gesproken niets opzienbarends (hoewel, hoewel). Ware het
verdorie niet dat ik een paar weken voor dat de mat er zo plots lag met
een klacht over een pijnlijke teen bij de arts op het spreekuur was ge-
weest. Echt heel ‘s morgens vroeg. Althans, voor mij was het onmens-
elijk erg te vroeg. Zo vroeg in ieder geval dat ik op de een of andere ver-
slaapmanier geen tijd meer had om te douchen. En ik, omdat de kwaal
toch maar aan een voet zat, even snel de rechtervoet waaraan die pijn-
lijke teen woonde strak onder de kraan van de wasbak hield. Daarbij
de linkervoet wegens het al genoemde tijdgebrek maar liet zoals ie
was; al dagen danig ongewassen. Want daar hoefde de arts wat mij
betreft niets mee zo dacht ik volgens de mij altijd wel door het leven
loodsende logica die ik met zeer veel ontzag streng volg gezien het
feit dat ik met weinig butsen en scheuren tot helemaal aan dit moment
waarop ik dit zit te schrijven ben gekomen zoals u, lezer, heel wel kan
zien aan de toch zeker normale manier van het aan elkaar plakken van
woorden. Waarmee ik nu rap verder ga om mijn géne te verwerken die
ik bij het zien van die mat voelde opborrelen als was het een potje gif
door de voor de gelovigen zo verrekte duivel in eigen persoon klaarge-
mixt om me nog even fiks aan het moment te laten herinneren waarop
de huisarts zei, terwijl hij mijn rechtervoet zorgvuldig onderzocht, doet
u de linkervoet ook maar ontbloten zodat ik de zwelling kan vergelijken
met de gezonde voet. Toeterende toeters, bellende bellen, paniek en
meer van dat soort stormseinen beukten na deze woorden mijn sche-
del. Zo erg, dat de huid van mijn gezicht er rood van aanliep. Bijna net
zo knal als die aan mijn rechtervoet wonende teen waarvan ik de pijn
al niet meer voelde op het moment dat ik de voor mijn gevoel liederlijk
aan de linkervoet plakkende sok verwijderde. Welnu, om een voor mij
nogal pijnlijk verhaal maar graag wat in te korten wil ik u wel zeggen
dat ik me sinds dit onderzoek wel zeker heel braaf zes keer douche
alvorens weer te gaan spreekuren bij die arts.
Maar wat krijg je vervolgens verdomme voor je voeten geschoven (eh…
plaatje)?
Dus eindigt hier al de brief.
Uw brieveneur.
PS-je toch maar?
Deze mat ligt voor de balie in het ontvangsthalletje van mijn huisarts.
Normaal gesproken niets opzienbarends (hoewel, hoewel). Ware het
verdorie niet dat ik een paar weken voor dat de mat er zo plots lag met
een klacht over een pijnlijke teen bij de arts op het spreekuur was ge-
weest. Echt heel ‘s morgens vroeg. Althans, voor mij was het onmens-
elijk erg te vroeg. Zo vroeg in ieder geval dat ik op de een of andere ver-
slaapmanier geen tijd meer had om te douchen. En ik, omdat de kwaal
toch maar aan een voet zat, even snel de rechtervoet waaraan die pijn-
lijke teen woonde strak onder de kraan van de wasbak hield. Daarbij
de linkervoet wegens het al genoemde tijdgebrek maar liet zoals ie
was; al dagen danig ongewassen. Want daar hoefde de arts wat mij
betreft niets mee zo dacht ik volgens de mij altijd wel door het leven
loodsende logica die ik met zeer veel ontzag streng volg gezien het
feit dat ik met weinig butsen en scheuren tot helemaal aan dit moment
waarop ik dit zit te schrijven ben gekomen zoals u, lezer, heel wel kan
zien aan de toch zeker normale manier van het aan elkaar plakken van
woorden. Waarmee ik nu rap verder ga om mijn géne te verwerken die
ik bij het zien van die mat voelde opborrelen als was het een potje gif
door de voor de gelovigen zo verrekte duivel in eigen persoon klaarge-
mixt om me nog even fiks aan het moment te laten herinneren waarop
de huisarts zei, terwijl hij mijn rechtervoet zorgvuldig onderzocht, doet
u de linkervoet ook maar ontbloten zodat ik de zwelling kan vergelijken
met de gezonde voet. Toeterende toeters, bellende bellen, paniek en
meer van dat soort stormseinen beukten na deze woorden mijn sche-
del. Zo erg, dat de huid van mijn gezicht er rood van aanliep. Bijna net
zo knal als die aan mijn rechtervoet wonende teen waarvan ik de pijn
al niet meer voelde op het moment dat ik de voor mijn gevoel liederlijk
aan de linkervoet plakkende sok verwijderde. Welnu, om een voor mij
nogal pijnlijk verhaal maar graag wat in te korten wil ik u wel zeggen
dat ik me sinds dit onderzoek wel zeker heel braaf zes keer douche
alvorens weer te gaan spreekuren bij die arts.
Maar wat krijg je vervolgens verdomme voor je voeten geschoven (eh…
plaatje)?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten