Geert weggelopen uit het kamerdebat. ‘t Is toch alle-
maal goedkope mat hé. En natuurlijk is er heus van
alles aan de hand. Heb je een beetje leven in je lijf
moeten de gegevens van buitenaf zich wel onder je
huid vastzetten. De plek waar ze mengen, op elkaar
botsen, fikse strijd aangaan, waar ze onduidelijkheid
scheppen, emoties opwekken, onverschilligheid ook
kweken, aanzetten tot nadenken wellicht, of, dat kan
ook, het verlangen oproepen van even niet meer om-
dat het zoveel te veel wordt soms. En dat ‘t meeste
aan mensheid “dat van alles” al wel eeuwen beleeft
dat geeft hellegaar helemaal al geen bekertje troost.
En zo dus zit ook ik er mee, al doe ik m’n best zoveel
mogelijk leef juist langs mijn jashuid te laten afglijden.
Niet dat het lukt. Er is geen ontkomen aan, zeker sinds
“nine eleven” zit de wereld me een tintje extra op de
huid. Wel vette beelden, zo vond ik toen. Vette beeld-
en zo vind ik nu nog, en als het aan mij mag liggen
blijven ze vet, als beeld bedoel ik, ook al loopt Geert
het hele parlement uit zijn radikalige schoenen, nog
nooit vertoond toch, en helemaal zo in het echie die
vliegtuigen in de hoge staalglazen torens, beelden die
sindsdien als vreemde dingen aan mijn lijf hangen, me
soms irriteren om al het voorgaande verlorene zoals
men met stelligheid zegt, me zelfs heus bang maken
in rampdromen tijdens zwarte nachten die, toegegeven,
wel steeds kariger worden naarmate al de tijd verstrijkt
die ervoor nodig is alles te laten vervagen.
Maar wat, ondanks het vervagen, er meer mee te doen?
De gordijnen dichttrekken? Onmogelijk! De twinbeelden
plakken voorlopig nog niet verwijderbaar onder mijn sche-
del. Me maar in een of andere onklare bezigheid storten?
Een gedicht schrijven wellicht?
Iets als:
“De aarde stak twee vingers naar de goden uit en…”
Nee, te onbenullig allemaal.
Meer cynisme wil er voorlopig nog bubbelen.
Trouwens, u lezer van nu ziet me al aankomen met een
sentimenteel vers over aangevlogen en volledig geknakte
wereldvingers. Een en al kul aan rijmgebroddel leverde
het gewoonweg op, zeker na voornoemde vette beelden
waar toch zeker niets anders tegenop kan dan die al zo
sappige vetbeelden zelf?
Help!
Eerst maar eens koffie en vers brood en dan vrolijk op naar
de volgende dag en de volgende dag en de volgende dag en…
maal goedkope mat hé. En natuurlijk is er heus van
alles aan de hand. Heb je een beetje leven in je lijf
moeten de gegevens van buitenaf zich wel onder je
huid vastzetten. De plek waar ze mengen, op elkaar
botsen, fikse strijd aangaan, waar ze onduidelijkheid
scheppen, emoties opwekken, onverschilligheid ook
kweken, aanzetten tot nadenken wellicht, of, dat kan
ook, het verlangen oproepen van even niet meer om-
dat het zoveel te veel wordt soms. En dat ‘t meeste
aan mensheid “dat van alles” al wel eeuwen beleeft
dat geeft hellegaar helemaal al geen bekertje troost.
En zo dus zit ook ik er mee, al doe ik m’n best zoveel
mogelijk leef juist langs mijn jashuid te laten afglijden.
Niet dat het lukt. Er is geen ontkomen aan, zeker sinds
“nine eleven” zit de wereld me een tintje extra op de
huid. Wel vette beelden, zo vond ik toen. Vette beeld-
en zo vind ik nu nog, en als het aan mij mag liggen
blijven ze vet, als beeld bedoel ik, ook al loopt Geert
het hele parlement uit zijn radikalige schoenen, nog
nooit vertoond toch, en helemaal zo in het echie die
vliegtuigen in de hoge staalglazen torens, beelden die
sindsdien als vreemde dingen aan mijn lijf hangen, me
soms irriteren om al het voorgaande verlorene zoals
men met stelligheid zegt, me zelfs heus bang maken
in rampdromen tijdens zwarte nachten die, toegegeven,
wel steeds kariger worden naarmate al de tijd verstrijkt
die ervoor nodig is alles te laten vervagen.
Maar wat, ondanks het vervagen, er meer mee te doen?
De gordijnen dichttrekken? Onmogelijk! De twinbeelden
plakken voorlopig nog niet verwijderbaar onder mijn sche-
del. Me maar in een of andere onklare bezigheid storten?
Een gedicht schrijven wellicht?
Iets als:
“De aarde stak twee vingers naar de goden uit en…”
Nee, te onbenullig allemaal.
Meer cynisme wil er voorlopig nog bubbelen.
Trouwens, u lezer van nu ziet me al aankomen met een
sentimenteel vers over aangevlogen en volledig geknakte
wereldvingers. Een en al kul aan rijmgebroddel leverde
het gewoonweg op, zeker na voornoemde vette beelden
waar toch zeker niets anders tegenop kan dan die al zo
sappige vetbeelden zelf?
Help!
Eerst maar eens koffie en vers brood en dan vrolijk op naar
de volgende dag en de volgende dag en de volgende dag en…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten