Ik wil niet veel zeggen maar eh…
Zou het dan toch?
Zou het werkelijk?
Nu ja, voor alle zekerheid:
Dank U voor deze nieuwe morgen
dank U voor deze nieuwe dag
dank U dat ik met al mijn zorgen
bij U komen mag.
Dank U voor alle goede vrienden,
dank U, o God voor al wat leeft,
dank U voor wat ik niet verdiende:
dat U mij vergeeft.
Dank U voor alle bloemengeuren,
dank U voor ieder klein geluk,
dank U voor alle heldere kleuren,
dank U voor muziek.
Dank U, uw liefde kent geen grenzen,
dank U, dat ik nu weet daarvan!
dank U, o God, ik wil U danken,
dat ik danken kan!
Het zou heus hemels heerlijk zijn, niet? Een wonder van de allerfijnste soort zelfs
als je met zo’n dankbriefje je hele leven re kon breien, dat je met wat dankstrooi
alle vuig- en viezigheid uit je o zo zondige lijf kon verwijderen. Hopla ff wat penne-
streekjes en je bent van al je streken af! Brandschoon vanuit de kist onder de zo-
den kan je dan aan het begin van een toch nog onvermijdelijk gebleken dood naar
de geadresseerde afreizen met een gemoed danig wervelend van alle zekerheid
dat die Petrus aan de hemelpoort geen strootje aan breedte je in de weg gaat leg-
gen om vrij te naderen tot aan de ietwat buitensporig uitgevallen zetel waarop de
geadresseerde troont die je, met alle goedheid zo in zich, gebaart dat je ff rustig
naast een van de poten van Zijn zetel plaats mag nemen mits je een bewijs van
goed aardgedrag kan overleggen dat die P nog buiten de poort voor je heeft af-
gestempeld om tot hier te geraken.
Ja, het zou werkelijk heerlijk zijn.
En gezien het teken op de foto deed ik als mens heus rap iedere dag een dank-
briefje als hierboven naar Hem sturen, heus iedere dag zou ik Hem per e-mail
even laten weten hoe dankbaar ik Hem ben, ware het niet dat in het verleden al
gebleken is dat IE nooit eens terug spreekt of, zoals in deze tijd, terug mailt van-
uit de hemel, nooit eens een woordje kwekt IE gezellie naar je terwijl IE toch in-
middels een pc-tje moet hebben zo groot als Zijn heelal! Ja, zo’n foto-tekentje
in de hoge lucht, daar wil IE wel via allerlei geijkte truukjes, uitgevoerd door pi-
lootracers, mee aankomen vanuit de hemel, maar hè dat is toch geen persoon-
lijk woordje, geen bemoedigend mailtje ook waarin IE je overdrachtelijk wat over
het hoofd aait daarbij een paar vaderlijke woorden geschreven over dat IE van je
houdt, dat IE je niet zal gaan vergeten zodra de dag daar is dat je het eigen ver-
trouwde lijfje moet gaan verlaten om bij een van Zijn troonpoten te mogen zetel-
en tot in alle!!! eeuwigheid?
Niets van dat alles tot nu toe!
Waarom dan toch dat even voor alle zekerheid, zo zult u zich afvragen?
Welnu, je weet het als eenvoudig mens maar nooit natuurlijk. En dan, baat het
niet dan schaadt het hoogst waarschijnlijk ook niet zo mag je hopen. Ik denk er
in ieder geval nog even over na. Me zomaar gewonnen geven, ik ben daar niet
zo van, ik ben meer als die nare Thomas die maar niet wilde geloven dat de
zoon van de geadresseerde, hierboven genoemd, opgestaan was uit zijn graf voor-
dat hij, Thomas, het gezien had. Heus, ik mag dat wel, zo’n man als Thomas met
een houding van; eerst zien, dan geloven! Tot dan toch maar even niet, dat dank-
briefje. Eerst maar eens kijken of er niet tegen alle beter weten in zonder er moei-
te voor te doen toch ooit nog een mailtje of zo van Hem te bekomen is, want, zo-
als gezegd, een foto met een paar streepjes die elkaar kruisigen, ha, ik ben daar
niet zo van!
Eerst naar de hier en hier al beloofde poëzie dan maar?
Ps: Foto SAGE / Hoek van Holland / 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten