Nu nog een herdenkingsdienst voor de getraumatiseerde huisdieren,
daarna nog een voor de getraumatiseerde planten, voor de tuinhek-
ken, voordeuren, vensters en schoorsteendaken en dan hebben we
het toch wel gehad zo mag ik hopen? Nu ja, hooguit nog een voor de
aangeslagen schoenen, maar dan is het nationale aanslagdrama toch
wel zo’n beetje tot op de bodem uitgepeurd mag ik met een aanzien-
lijk deel (zo hoop ik ook hier) van de Nederlanders aannemen. En niet
onterecht denk ik gezien de toch wat matige opkomst gisteren van de
aantallen kinderen die zo nodig het hun ook wel een heel ietsje beetje
aangepraatte trauma moesten komen verwerken in de kerk van die
dominee die heus al sinds het drama niet van de nationale fleurtube
is af te slaan en die daarmee letterlijk en figuurlijk een beetje op onze
Geert Mak lijkt, ook Maks grijskuif liet in een recent verleden niet af
onze leegkamers binnen te wandelen via die fleurtube, daarbij zó het
heilvingertje heffend als was daarin niet alle dan toch wel een groot
deel van de waarheid gelegen.
Wel triest van alle knuffels die daar maar onaangeroerd achterbleven in
de kerk waarnaartoe de kinderen zo hevig toch maar niet wilden komen.
En natuurlijk is het erg van die doden, ik zal de laatste zijn om… Maar
al dat gezeul ermee, het is toch zo langzamerhand iets om ervan in het
graf nog een keer graag de dood te aanvaarden?
Maar goed, het is zondag, dus effe dimmen zoals Marijnissen het zo on-
parlementair wist te zeggen tijdens een debat in de tweede kamer over
het tentasiel waarin hem het woord al bijvoorbaat waarschuwend ingekort
werd, effe niet al teveel aan de organiserende niet-doden wriemelen die
met de doden toch een ietwat aan de haal gaan ter meerdere glorie van
iets waarnaar zelfs ik niet vuig wil gissen, want eh zondag, zoals gezegd.
Daarom dan maar een:
Mager gedicht
het lijkt harder te waaien en in dat harde zit diepte
en de honger van regels een regulatief uitgangspunt
constructie
de wind waait wel de bomen maar in steen is geen wind
daarna nog een voor de getraumatiseerde planten, voor de tuinhek-
ken, voordeuren, vensters en schoorsteendaken en dan hebben we
het toch wel gehad zo mag ik hopen? Nu ja, hooguit nog een voor de
aangeslagen schoenen, maar dan is het nationale aanslagdrama toch
wel zo’n beetje tot op de bodem uitgepeurd mag ik met een aanzien-
lijk deel (zo hoop ik ook hier) van de Nederlanders aannemen. En niet
onterecht denk ik gezien de toch wat matige opkomst gisteren van de
aantallen kinderen die zo nodig het hun ook wel een heel ietsje beetje
aangepraatte trauma moesten komen verwerken in de kerk van die
dominee die heus al sinds het drama niet van de nationale fleurtube
is af te slaan en die daarmee letterlijk en figuurlijk een beetje op onze
Geert Mak lijkt, ook Maks grijskuif liet in een recent verleden niet af
onze leegkamers binnen te wandelen via die fleurtube, daarbij zó het
heilvingertje heffend als was daarin niet alle dan toch wel een groot
deel van de waarheid gelegen.
Wel triest van alle knuffels die daar maar onaangeroerd achterbleven in
de kerk waarnaartoe de kinderen zo hevig toch maar niet wilden komen.
En natuurlijk is het erg van die doden, ik zal de laatste zijn om… Maar
al dat gezeul ermee, het is toch zo langzamerhand iets om ervan in het
graf nog een keer graag de dood te aanvaarden?
Maar goed, het is zondag, dus effe dimmen zoals Marijnissen het zo on-
parlementair wist te zeggen tijdens een debat in de tweede kamer over
het tentasiel waarin hem het woord al bijvoorbaat waarschuwend ingekort
werd, effe niet al teveel aan de organiserende niet-doden wriemelen die
met de doden toch een ietwat aan de haal gaan ter meerdere glorie van
iets waarnaar zelfs ik niet vuig wil gissen, want eh zondag, zoals gezegd.
Daarom dan maar een:
Mager gedicht
het lijkt harder te waaien en in dat harde zit diepte
en de honger van regels een regulatief uitgangspunt
constructie
de wind waait wel de bomen maar in steen is geen wind
Geen opmerkingen:
Een reactie posten