Zie eens deze foto van:
Een voetbalveld?
Een nieuw mini-spel?
Een kunstwerk?
Een verfraaiïng van het landschap?
Ik vond het in ieder geval in de duinen van Hoek van Holland een paar
weken geleden. Eerst was er de verrassende verbazing, daarna kikkerde
‘t mijn fantasie op (‘k was al op de terugweg van het grijze water, zo ken-
merkend voor de Noordzee, een water dat alle wil om toch vooral het le-
ven eens een keer niet in grijstinten te zien danig had doen opwellen in
mij – normaal gesproken toch zeker een uitermate gewillige zeegrijskijk-
er) naar inkleuring van meer dan alleen een leuk tekeningetje op een
met gras begroeide duinpan getekend door wellicht wat verveelde kind-
eren. Daar was het te secuur voor op het gras aangebracht. Een bijna
perfecte rechthoek namelijk vormde de afbeelding, alsof langs een line-
aal al de lijnen van het veld waren getrokken en ook de cirkel in het mid-
den van het veld was met meer dan kinderlijke kundigheid aangebracht
op het toch voor een tekenaar weerbarstige, want springerige, gras.
Nee, hier was heel graag wat mij betreft een kunstenaar aan de gang
geweest die bij het zien van al dat groen in de duinen direct heeft ge-
dacht aan de mogelijkheid hier een verandering in aan te brengen door-
middel van een, door mij terecht gefotografeerde, tekening op dat groen.
Geweldig toch?
Al moet er wel direct gezegd dat ik gezien het onderwerp (ik houd het
even op een blaasvoetbalveld) waarop de door mij zo vermeende kunst-
enaar kwam bij het zien van de plek nu niet bepaald een groot licht in
de kunst mag heten, want een beetje kunstenaar had dan toch een heel
ander onderwerp genomen. Bij voorbeeld had hij/zij een pan kunnen te-
kenen. Al moet ook hierbij gezegd dat het wat flauw is wellicht, zo’n pan.
Een stadsplattegrond had al heel wat origineler geweest, want zoveel uit-
gedachte structuur als een stadsplan te tekenen in zo’n vrij gebied heeft
toch iets paradoxaals al wil het, nu ik er aan de hand van dat stadsplan
nog wat meer over nadenk, blaasvoetbalveld dan ook wel een extra be-
tekenis krijgen, want getekend in een gebied waar de wind zo niet altijd
dan toch wel heel vaak met zo’n stevige kracht over de duinen raast dat
het blaasspel veelal een strikt onmogelijke zaak wordt waardoor ‘t beeld
dan toch wel weer iets interessants, want onmogelijks of zelfs volkomen
ridicuuls krijgt door die zo gegeven en onbedoelde wind die het spel op
die manier tot iets totaal willekeurigs maakt.
Ja, na deze gedachten is degene die deze tekening heeft gemaakt toch
meer kunstenaar dan het middelmaatje dat ik er in eerste instantie aan
gaf. En nu is het maar niet te hopen dat ‘t toch gewoon wat kinderen zijn
geweest die verveeld van de zee een spelletje creëerden waarmee ze zich
een tijdje ledig konden houden, want dan is deze denkoefening voor niets
geweest, al doet het niets af aan het feit dat juist door die gedachten de
tekening zomaar ff wel kunst zal kunnen blijven voor al degenen die, buit-
en u om, geachte, deze brief ooit onder ogen krijgen.
En dat stemt toch vrolijk.
Maar goed, om deze brief meer nog inhoudelijk op te peppen dan ie al
is, wil het handig zijn hier het ook over het gewone leven buiten de kunst
te hebben in welke we dagelijks mogen rondspartelen al is ‘t ons niet al-
tijd even welgezind. En dat om de doodeenvoudige reden dat het zo ge-
wone leven in haar gewoonheid ff denkt alles ons maar voor te kunnen
schotelen. Als was het een grote gift door ons heus in alle dankbaarheid
te aanvaarden. Opdat we het gewone leven gewoon voortdoen in alle bij-
zonderheid genoeg om er foto’s van te maken bij honderden miljoenen
tegelijk. Waarbij de vroegere boterberg verschrompelt als was ‘t een puk-
keltje van niets tot helemaal weg. Nu ja, eigenlijk zoiets gewoons als die
Nout Wellink bijvoorbeeld die bij de schaapjes Pauw en Witteman gister-
avond mocht laten zien dat ie heus helemaal als een gewoon mens kan
zweten. Zijn donkerblauwe colbert mocht daarbij spelen als opvangveld
voor al het hoofdnat dat via een nonchalant haarplukje aan de rechterzij-
de van zijn hoofd werd gedropt op al dat opvangblauw zo keurig gelegen
in de nabijheid van dat zwetende hoofd waaruit verbaal toch zeker heel
wat stelligheden kwamen die dat zweten nu juist als een volkomen onzin-
nige gebeurtenis bestempelden. Want met zulke stelligheden daar is geen
rechtgeaard zweet mee te spinnen. Daar blijft men toch droog bij als een
pasgeboren baby die verdorie nog niet de kans heeft gehad al iets vuigs
in zijn/haar leven te bewerkstelligen. Kortom een nogal paradoxaal ge-
beuren al dat zweten bij het uiten van zoveel stelligheden. Het is dat het
televisie was anders had er zo het etiket conceptuele voordrachtskunst op
kunnen worden geplakt.
Een voetbalveld?
Een nieuw mini-spel?
Een kunstwerk?
Een verfraaiïng van het landschap?
Ik vond het in ieder geval in de duinen van Hoek van Holland een paar
weken geleden. Eerst was er de verrassende verbazing, daarna kikkerde
‘t mijn fantasie op (‘k was al op de terugweg van het grijze water, zo ken-
merkend voor de Noordzee, een water dat alle wil om toch vooral het le-
ven eens een keer niet in grijstinten te zien danig had doen opwellen in
mij – normaal gesproken toch zeker een uitermate gewillige zeegrijskijk-
er) naar inkleuring van meer dan alleen een leuk tekeningetje op een
met gras begroeide duinpan getekend door wellicht wat verveelde kind-
eren. Daar was het te secuur voor op het gras aangebracht. Een bijna
perfecte rechthoek namelijk vormde de afbeelding, alsof langs een line-
aal al de lijnen van het veld waren getrokken en ook de cirkel in het mid-
den van het veld was met meer dan kinderlijke kundigheid aangebracht
op het toch voor een tekenaar weerbarstige, want springerige, gras.
Nee, hier was heel graag wat mij betreft een kunstenaar aan de gang
geweest die bij het zien van al dat groen in de duinen direct heeft ge-
dacht aan de mogelijkheid hier een verandering in aan te brengen door-
middel van een, door mij terecht gefotografeerde, tekening op dat groen.
Geweldig toch?
Al moet er wel direct gezegd dat ik gezien het onderwerp (ik houd het
even op een blaasvoetbalveld) waarop de door mij zo vermeende kunst-
enaar kwam bij het zien van de plek nu niet bepaald een groot licht in
de kunst mag heten, want een beetje kunstenaar had dan toch een heel
ander onderwerp genomen. Bij voorbeeld had hij/zij een pan kunnen te-
kenen. Al moet ook hierbij gezegd dat het wat flauw is wellicht, zo’n pan.
Een stadsplattegrond had al heel wat origineler geweest, want zoveel uit-
gedachte structuur als een stadsplan te tekenen in zo’n vrij gebied heeft
toch iets paradoxaals al wil het, nu ik er aan de hand van dat stadsplan
nog wat meer over nadenk, blaasvoetbalveld dan ook wel een extra be-
tekenis krijgen, want getekend in een gebied waar de wind zo niet altijd
dan toch wel heel vaak met zo’n stevige kracht over de duinen raast dat
het blaasspel veelal een strikt onmogelijke zaak wordt waardoor ‘t beeld
dan toch wel weer iets interessants, want onmogelijks of zelfs volkomen
ridicuuls krijgt door die zo gegeven en onbedoelde wind die het spel op
die manier tot iets totaal willekeurigs maakt.
Ja, na deze gedachten is degene die deze tekening heeft gemaakt toch
meer kunstenaar dan het middelmaatje dat ik er in eerste instantie aan
gaf. En nu is het maar niet te hopen dat ‘t toch gewoon wat kinderen zijn
geweest die verveeld van de zee een spelletje creëerden waarmee ze zich
een tijdje ledig konden houden, want dan is deze denkoefening voor niets
geweest, al doet het niets af aan het feit dat juist door die gedachten de
tekening zomaar ff wel kunst zal kunnen blijven voor al degenen die, buit-
en u om, geachte, deze brief ooit onder ogen krijgen.
En dat stemt toch vrolijk.
Maar goed, om deze brief meer nog inhoudelijk op te peppen dan ie al
is, wil het handig zijn hier het ook over het gewone leven buiten de kunst
te hebben in welke we dagelijks mogen rondspartelen al is ‘t ons niet al-
tijd even welgezind. En dat om de doodeenvoudige reden dat het zo ge-
wone leven in haar gewoonheid ff denkt alles ons maar voor te kunnen
schotelen. Als was het een grote gift door ons heus in alle dankbaarheid
te aanvaarden. Opdat we het gewone leven gewoon voortdoen in alle bij-
zonderheid genoeg om er foto’s van te maken bij honderden miljoenen
tegelijk. Waarbij de vroegere boterberg verschrompelt als was ‘t een puk-
keltje van niets tot helemaal weg. Nu ja, eigenlijk zoiets gewoons als die
Nout Wellink bijvoorbeeld die bij de schaapjes Pauw en Witteman gister-
avond mocht laten zien dat ie heus helemaal als een gewoon mens kan
zweten. Zijn donkerblauwe colbert mocht daarbij spelen als opvangveld
voor al het hoofdnat dat via een nonchalant haarplukje aan de rechterzij-
de van zijn hoofd werd gedropt op al dat opvangblauw zo keurig gelegen
in de nabijheid van dat zwetende hoofd waaruit verbaal toch zeker heel
wat stelligheden kwamen die dat zweten nu juist als een volkomen onzin-
nige gebeurtenis bestempelden. Want met zulke stelligheden daar is geen
rechtgeaard zweet mee te spinnen. Daar blijft men toch droog bij als een
pasgeboren baby die verdorie nog niet de kans heeft gehad al iets vuigs
in zijn/haar leven te bewerkstelligen. Kortom een nogal paradoxaal ge-
beuren al dat zweten bij het uiten van zoveel stelligheden. Het is dat het
televisie was anders had er zo het etiket conceptuele voordrachtskunst op
kunnen worden geplakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten