Heus, ik wilde er wéér niet aan deze zondag.
Even helemaal niks ervan in deze brief.
Gewoon de zondag de zondag laten.
Een mens kan zowaar ook zijn hand overspelen.
En ook, in dit landje wil een verbijsterend aantal prominenten, waaronder
heus ook schrijvers en dichters, gezellie en weer héél openhartig met het
tijdgeestje meedobberen waarin datgene waartegen ik weleens mier een
stevig stukje in de kraag van dat tijdgeestje zich heeft gevreten. En wel op
zo’n manier dat het geheel en volkomen gerechtvaardigd voorkomt dat al
die prominenten, waaronder dus ook schrijvers en dichters, zich laten mee
ten Hoog varen als was het een schone Hemeltrip, met allerlei extra’s voor
onderweg in liefdevolle belofte dat alles, maar zeker ook zij, de meevaren-
den, op de allerheerlijkste Deopootjes terecht zal komen.
Maar ach en klaar en nogmaals, ik wilde vandaag eerlijk niet mieren te-
gen goddelijke kaaien. In alle vrede wilde ik deze zondag verleven. Het
tijdgeestkraagje van me heen laten zakken, als een warme sjaal dit aller
geestje ver van me af laten walmen. Me krek heerlijk verbergen in de anti
krochten van deze zondag.
Helaas helaas helaas!
Het mocht even niet. De wereld met al haar werkelijkheid namelijk kraakte
op me in als wilde het spotten met mijn hierboven zo zegenrijk gedane voor-
nemens. Alsof het me beslist wilde wijzen op mijn nietigheid het leven alleen
maar te mogen ondergaan zoals het zich aandient. Want vanmorgen liep ik,
lief op weg naar een bezoekje aan mijn al bijna-dood-moeder, plomp op het
station in Den Haag al het hieronder gegeven postervrolijks met toch wel wat
erg veul uitroeptekens tegen het lijf:
foto SAGE 2009
Waarlijk, vier streepjes boven een punt in de begeleidende tekst. VIER! Als-
of de helllll een heel stevig tijdje in mij gaande ging zijn, zo stonden al de
streepjes op hun punt. Zelfs de papagaaien op de afbeeldingen kijken er
verontwaardigd van. En dubbelop hé. Eén plaatje is niet genoeg waarschijn-
lijk. Al dat ergs moet in beide ogen tegelijk worden gepropt zo wil het zich
doen vermoeden. Voor minder doet men het gewoon niet. Maar ja, wat wil
je ook met al die zoveel tien geboden daar waar ‘t heusjes wel een stevig
stenen bergtafeltje minder had gemogen.
Vloeken is aangeleerd!
Word geen naprater!
Aldus de bond (op de posters) tegen het vloeken.
En heus er is wat voor te zeggen, al dat vloeken. Het wordt nooit eens lief-
lijk gelispeld, dat woord Godverdomme. Altijd wordt het met woeste stem-
verheffing ten hemelen geschreeuwd. Alsof men degene die daar schijnt te
wonen uitscheldt als zijnde de grootste Barbaar aller tijden. Het geeft geen
pas, dat schreeuwen. Mijn oren in ieder geval floppen van zoveel agressie
meestal direct dicht. Let wel, van het schreeuwen. Dat ‘t woord Godverdom-
me in die schreeuw gebruikt wordt kan me niet zoveel schelen. Het is maar
een woord bestaande uit letters die ooit bij Deoval zo bij elkaar gegroeid
zijn en waaraan men een betekenis gegeven heeft van heb ik jou daar.
Wel zou ik, tussen ( ), als ik gelovig zou zijn, stiekem denken: mooi, op-
geruimd staat netjes zo’n ongeloofslichaam dat er maar rijkelijk staat te
schreeuwen om eigen verdoemenis. Waarlijk, ik zou er als oprecht gelovige
het volste vertrouwen in hebben dat de wat ruw afgebeden verdoemenis in-
gewilligd zal worden en ik, als nog steeds ff gelovige, zou zo’n bond bij zo-
veel geloof dan ook adviseren zulke posters per direct te verwijderen om te
voorkomen dat hun God niet het plezier kan beleven om aan al die vloek-
gebeden tegemoet te komen.
Tenzij men niet al te zeker is van de Almachtszaak die Hemelbewoner toe-
geschreven. Ja, dan blijven de posters hard nodig om de eigen heilswereld
te vrijwaren van al die Godverdommes die almaar zo ongehoord, want ver-
domme tot nu toe nooit eens fijn ingewilligd, rondgestrooid blijven worden.
Vloeken is aangeleerd!
Maar lieve bond nu toch, de hele wereld is één aangeleerde knots. Hadden
we niets geleerd dan zaten we nu nog, weliswaar zonder God, in holen en
grotten met grote vraagtekens te spelen waar we niks mee hadden kunnen
aanvangen was er niet de slimtruuk van de natuur geweest iets aan te kun-
nen leren.
Word geen naprater!
En dit mag al helemáál geen argument zijn. Als er één kluppie is dat het
napraten in het hoogste aller vaandels heeft gestanst, dan is het ‘t klup-
pie van u, Deolovers, wel. Heel de wereld wilt gij niet alleen de Bijbel als-
ook dat andere Boekie laten napraten, nabidden of wat al dies meer zij,
nee, heel de wereld zal zelfs op straffe van veel vuur al de Deoribbels na-
ápen door u, dé Deolovers, tot in het kleinste detail zo hanig voorgeaapt.
‘t Is snotverpulleke wat, God zou er eens naar moeten kijken!!!!!!!!!!!!!!
Even helemaal niks ervan in deze brief.
Gewoon de zondag de zondag laten.
Een mens kan zowaar ook zijn hand overspelen.
En ook, in dit landje wil een verbijsterend aantal prominenten, waaronder
heus ook schrijvers en dichters, gezellie en weer héél openhartig met het
tijdgeestje meedobberen waarin datgene waartegen ik weleens mier een
stevig stukje in de kraag van dat tijdgeestje zich heeft gevreten. En wel op
zo’n manier dat het geheel en volkomen gerechtvaardigd voorkomt dat al
die prominenten, waaronder dus ook schrijvers en dichters, zich laten mee
ten Hoog varen als was het een schone Hemeltrip, met allerlei extra’s voor
onderweg in liefdevolle belofte dat alles, maar zeker ook zij, de meevaren-
den, op de allerheerlijkste Deopootjes terecht zal komen.
Maar ach en klaar en nogmaals, ik wilde vandaag eerlijk niet mieren te-
gen goddelijke kaaien. In alle vrede wilde ik deze zondag verleven. Het
tijdgeestkraagje van me heen laten zakken, als een warme sjaal dit aller
geestje ver van me af laten walmen. Me krek heerlijk verbergen in de anti
krochten van deze zondag.
Helaas helaas helaas!
Het mocht even niet. De wereld met al haar werkelijkheid namelijk kraakte
op me in als wilde het spotten met mijn hierboven zo zegenrijk gedane voor-
nemens. Alsof het me beslist wilde wijzen op mijn nietigheid het leven alleen
maar te mogen ondergaan zoals het zich aandient. Want vanmorgen liep ik,
lief op weg naar een bezoekje aan mijn al bijna-dood-moeder, plomp op het
station in Den Haag al het hieronder gegeven postervrolijks met toch wel wat
erg veul uitroeptekens tegen het lijf:
foto SAGE 2009
Waarlijk, vier streepjes boven een punt in de begeleidende tekst. VIER! Als-
of de helllll een heel stevig tijdje in mij gaande ging zijn, zo stonden al de
streepjes op hun punt. Zelfs de papagaaien op de afbeeldingen kijken er
verontwaardigd van. En dubbelop hé. Eén plaatje is niet genoeg waarschijn-
lijk. Al dat ergs moet in beide ogen tegelijk worden gepropt zo wil het zich
doen vermoeden. Voor minder doet men het gewoon niet. Maar ja, wat wil
je ook met al die zoveel tien geboden daar waar ‘t heusjes wel een stevig
stenen bergtafeltje minder had gemogen.
Vloeken is aangeleerd!
Word geen naprater!
Aldus de bond (op de posters) tegen het vloeken.
En heus er is wat voor te zeggen, al dat vloeken. Het wordt nooit eens lief-
lijk gelispeld, dat woord Godverdomme. Altijd wordt het met woeste stem-
verheffing ten hemelen geschreeuwd. Alsof men degene die daar schijnt te
wonen uitscheldt als zijnde de grootste Barbaar aller tijden. Het geeft geen
pas, dat schreeuwen. Mijn oren in ieder geval floppen van zoveel agressie
meestal direct dicht. Let wel, van het schreeuwen. Dat ‘t woord Godverdom-
me in die schreeuw gebruikt wordt kan me niet zoveel schelen. Het is maar
een woord bestaande uit letters die ooit bij Deoval zo bij elkaar gegroeid
zijn en waaraan men een betekenis gegeven heeft van heb ik jou daar.
Wel zou ik, tussen ( ), als ik gelovig zou zijn, stiekem denken: mooi, op-
geruimd staat netjes zo’n ongeloofslichaam dat er maar rijkelijk staat te
schreeuwen om eigen verdoemenis. Waarlijk, ik zou er als oprecht gelovige
het volste vertrouwen in hebben dat de wat ruw afgebeden verdoemenis in-
gewilligd zal worden en ik, als nog steeds ff gelovige, zou zo’n bond bij zo-
veel geloof dan ook adviseren zulke posters per direct te verwijderen om te
voorkomen dat hun God niet het plezier kan beleven om aan al die vloek-
gebeden tegemoet te komen.
Tenzij men niet al te zeker is van de Almachtszaak die Hemelbewoner toe-
geschreven. Ja, dan blijven de posters hard nodig om de eigen heilswereld
te vrijwaren van al die Godverdommes die almaar zo ongehoord, want ver-
domme tot nu toe nooit eens fijn ingewilligd, rondgestrooid blijven worden.
Vloeken is aangeleerd!
Maar lieve bond nu toch, de hele wereld is één aangeleerde knots. Hadden
we niets geleerd dan zaten we nu nog, weliswaar zonder God, in holen en
grotten met grote vraagtekens te spelen waar we niks mee hadden kunnen
aanvangen was er niet de slimtruuk van de natuur geweest iets aan te kun-
nen leren.
Word geen naprater!
En dit mag al helemáál geen argument zijn. Als er één kluppie is dat het
napraten in het hoogste aller vaandels heeft gestanst, dan is het ‘t klup-
pie van u, Deolovers, wel. Heel de wereld wilt gij niet alleen de Bijbel als-
ook dat andere Boekie laten napraten, nabidden of wat al dies meer zij,
nee, heel de wereld zal zelfs op straffe van veel vuur al de Deoribbels na-
ápen door u, dé Deolovers, tot in het kleinste detail zo hanig voorgeaapt.
‘t Is snotverpulleke wat, God zou er eens naar moeten kijken!!!!!!!!!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten