Brief (65) uit Schiedam

Dit bericht vond ik in mijn e-mailbox:

Voor mevrouw Streng De Sun Jar Zonnewekpot spaart zonlicht op gedurende de dag en straalt dit ‘s avonds uit! Tip: zet de Sun Jar Zonnewekpot bijvoorbeeld op de vensterbank of in de tuin! Ogenschijnlijk, zo tussen de geeuwvlokkenregen van andere reclames in, een normale advertentie zou je zeggen. Zo’n levensinbreukje waarvan de wenkbrauwen lang al niet meer op storm gaan, laat staan dat het nog wat breuk in een nochtans onverwoestbaar leven teweeg brengt. In ieder ge- val niet meer dan dat het soms wat tetterkleur maar door het bombardementachtige van recla- mes heus geen zeur meer oplevert. Of, kort en anders gesproken, reclames, ik laat ze glibberen langs mijn onlangs bij V&D gekochte zonnebril zonder ze via de ogen tot mijn onder de huid borrelende leven door te laten dringen. Al zijn die advertvoosmakers duizend maal de stellige mening toegedaan dat (natuurlijk dankzij psycho- logisch onderzoek) al die voorbijschietende plink- plonkplaatjes gelardeerd met tekst en muziek zich in de geest gaan frommelen zodat je tegen alle eigen wil in tot een zeer willige koper wordt getrans- formeerd als liep je aan een onzichtbare, uiteraard onvermijdbare leiband. Geen spake van bij mij, zo maak ik me graag wijs. Een normale, niets teweegbrengende advertentie hierboven op het eerste gezicht dus voor mij. Zo’n plaatje waarvan alleen de geelwitte gloed even blijft haken in je geest zonder koopzalige gevolgen. Niets aan het handje zogezegd. Evenwel knalde er een bel hevig in rinkelstand toen ik zag dat deze toch zeker geweldige aanbieding van een ‘Sun Jar Zonnewekpot’ (waarlijk met hoofdletters en jar en pot ineen!!!) niet voor mij maar voor ene mevrouw Streng is bedoeld. En nu moet u weten, die mevrouw Streng is mij niet geheel onbekend. Ze heeft een fiks aantal jaren aan de zijde van mijn vader door- gebracht nadat deze mijn wegloopmoeder was kwijt- geraakt. Het hoe en waarom is in dit kader niet van be- lang. Al zou het zeker een toversappig verhaaltje op- leveren vol voorgeschreven oerdrama en olijk sleep- leed. Maar goed, hoe komt die wekpotaanbieding voor haar bij mij terecht? ‘t Keurige mens is al vijftien jaar zo dood als de in het nu onbeleefbare toekomst. Wel een toekomst overigens die ze voor mijn vader heus mogelijk maakte door tien jaar eerder dan hij te kappen met het leven middels een kwiek slopend kankerdotje in het lijf, hem zo in eenzaamheid achterlatend. Iets waarvan ie totaal geen last had. Al na een volgens de buurt veel te onfatsoenlijk korte tijd kreeg ie een fikse kick van de huishoudelijke hulp die daar uiteraard geen heil in zag veel te jong als ze was. Eh… De SunJarpot! Want het is toch strak hilarisch dat een al vijftien jaar dode vrouw in alle ernst door TNT-post een potje dage- lijks op te sparen zonlicht krijgt voorgeschoteld tegen een danig spectaculair afgeroomd sommaatje van 24, 95? En dat onder het verpletterende motto ‘sure we can‘! Wel bevrijdend is het te bedenken dat je niet per se schrijver hoeft te zijn of worden om na je dood via het eigen geschrevene verder te leven. Heus, onze pos- terijen geven ook die mogelijkheid zo mogen we aan de hand van bovenstaande advertentie geruststellend ervaren. Heel niet te ploeteren met letters, zinnen, ali- nea’s en hoofdstukken hoef je nog. Genoeg is het al als er een email adres bestaat waar je in voorkomt, en het bomt niet als die van een ander is, want sure the TNT can! Ha, zelfs de zon per pot pot naar de nacht brengen cannen ze voor sure, als je maar wel even paid. Mevrouw Streng was bij leven voor mijn vader altijd een keurig opgedirkt zonnetje. Zo’n zonnetje waarvan je de stralen wel zag maar ff niet voelde. Wellicht werd mijn vader daardoor wel een ijsbakje. Hoewel, mijn moeder nam niet voor niets de wegloop ter hand zo doet het zich hel vermoeden. Een kratje of twintig aan Zonnewekpotten, zou dat des- tijds tussen Streng en vader mogelijk wat geweest zijn? TNT-post maar eens verwittigen, want ha het is nooit té achteraf zo mogen we graag hopen.