Brief (9) uit Schiedam

Voordat de sint- en kerstfeesten over een
week of wat weer zullen loosvieren, wil ik
lekker grabbig en in het licht van dit hier
u even een sociaal slaaks kluifoprispinkje
laten beleven aan de hand van Schiedam.
Waarbij graag vooropgesteld; heel blij dat
ik er vandaan kom. Een fijne! stad name-
lijk. Zie, als bescheiden voorbeeld hiervan,
hoe er vanmorgen een wel heel bijzondere
nieuwsbrief van een lid van het gemeente-
bestuur door het postklepje van mijn voor-
deur werd geschoven.

Een brief waarvan ik zeer opgetogen raakte.
Zulks warmte als eruit frisbloemde, waarach-
tig, geen mens in normaal gesproken dein-
ing is daar tegen bestand. Zeker niet als er
direct maar aangevangen wordt met een zo
vreugdevolle mooizin als:

“Alle Schiedammers tellen mee.”

En haaaa, ik ben Schiedammer!

Waarlijk een geruststelling die ik u, toch niet-
Schiedammer, graag zou aandoen lag dat in
mijn vermogen. Echter, nu juist daar ligt een
fikse beperking zodat ik u dan maar ga ver-
halen van de briefinhoud.

Welnu:

‘t Schrijfsel vangt er, zoals gezegd, mee aan
dat alle Schiedammers meetellen. En dat is,
zoals door mij al opgemerkt, heel erg mooi.
Zeker daar het een nieuwsbrief voor werk en
inkomen wil zijn zoals een subkopje vertelt
onder de al genoemde meetelzin. Een sub-
kopje alras aangevuld met het zingende ad-
vies vooral ook anderen te laten weten dat
de brief bestaat opdat een elk die wat laag
van inkomen is er zijn/haar plezier aan zal
behoren te beleven.

En ook dat is mooi.

Al moet er graag tussendoor vermeld dat op
de voorzijde van de meetelbrief een foto van
de veroorzaker (wethouder van onderw. /so-
ciale zaakjes) van deez brief is geplaatst, die,
als je het mijn rakke karaktertje vraagt en
ook als je het mij even niet vraagt, toch iet-
wat een onversneden sinterliefklaasje beslist
wil uitbeelden! Er wil namelijk nogal wat weg-
gegeven in betreffende brief, al is het dan wel
ff géén werk!, beginnend met gratis weldone
klaasaanbiedingen bestaande uit duurzame
gebruiksgoederen als daar zijn koelkasten,
wasmachines, gasfornuizen + oven, gaskach-
els, stofzuigers, ledikanten met matras, mag-
netrons voor ouderen met een maaltijdvoor-
ziening en stofferingen (zoals vloerbedekking).

Sinterschoon toch?

Heus, zulk een heel erg lieve stad dit Schie-
dam. Het rammelt ervan tot vreugde in mijn
stadsborst, want zoveel mededogen voor de
armen het is werkelijk prachtig. Al is er hier-
bij helaas ook een kleinliederlijk minpuntje
te melden dat vooral zegt dat de armoed-
drager bij alle pret van het zo sinterklaas-
lievig mogen aanschaffen van wat nieuwe
machines even de oude apparaten niet al
direct zal kunnen weggooien. De afdeling
inkomen namelijk wil door middel van een
huisbezoek wel even vaststellen of vervang-
ing inderdaad noodzakelijk is. Ja potverde
zeg, ook Sinterklaas blijft natuurlijk geloven
in al het kwaad zo mogelijk latent aanwezig
in ons mensjes, zie maar eens al zijn Pieten
alom aanwezig bij zijn intocht jaarlijks in ons
land. En zo ook wil ons wetklaasje van voor-
noemde brief er de hand niet voor omdraai-
en dus alle hens aan alle dek met het zwarte
pieten op zijn mooiwitte liefklaasvoorplechtje,
zeg maar, want ha, deze Klaas is wel goed,
maar even niet gek natuurlijk!

Ik begrijp dat wel.

Ook dat er een gratis cursus “Goed en lek-
ker eten hoeft niet duur te zijn” wordt aan-
geboden ligt helemaal in dat begrijpelijke
stramien van het totale liefklaasgebeuren.
Opdat waarlijk de armoedmens, nog net
niet met de pet in de hand, de wethouder-
lijke weldonegaven in ontvangst mag gaan
nemen zonder gegroeid te zijn naar de al te
ziekelijke kleur van veel ongezond, waarbij
ter extra fleurstramien ook nog eens niet
de noodzaak hoeft opgeroepen de, welis-
waar relatieve, armoede nu werkelijk eens
structureel uit deez landje te helpen door
de armoeddragers een wél net genoeg in-
komen te verschaffen waardoor ze eens
een tijdje niet een stuk of wat momenten
van nederige duikelingen hoeven te onder-
gaan. Onderhuids in de wetklaasbrief name-
lijk is er heel wel te lezen dat mocht de ar-
moedhebber een beroep doen op iets van
al die aangeboden sinterklaasliefdadigheid
hij/zij wel een stevig vrachtwagentje aan
doopceelspul zal moeten meebrengen naar
het bestuurlijke wetklaaskantoor. Opdat er
ha niet vanalles aan gratis goed zal gaan
aangevraagd zomaar zonder…

Hel no natuurlijk!

Trouwens, buiten dat al aan vernederdoop
hierboven beschreven zal er ook nog eens
het ‘plezier’ te beleven zijn voor de armoei-
drager de al eerder aangekondigde gebruiks-
goederen te mogen kopen zonder ook maar
een penny op zak te krijgen opdat de winke-
lier vooral zal weten dat hij een klant voor
zich heeft waarvan de rekening betaald zal
worden door de bijstand via de door de ar-
moedzaaier aangeleverde bon. En met een
beetje extra ‘luck’ zal er mogelijk bij die veel
te klare winkeliersconstatering ook nog eens
een puik plukje aan kooplustig publiek om de
smaakmakende scene heen staan.

Geen wonder mag het dan ook heten dat de
hiervoor zo lief bedoelde extra bijstandspot
ff helemaal nooit leeg raakt. Zodat er duur-
glanzende kleurbrochures tegenaan moeten
gegooid die tot waarlijk niets méér leiden dan
een prontale foto van de betreffende wetklaas-
houder op de voorkant van al dat glansgedoe.
De meeste armen zullen er namelijk heel geen
gebruik van gaan maken, danig huiverig als ze
zijn de doopceelschaamte NIET voorbij te kun-
nen.

Duidelijk moge zijn dat men hup maar beter
geen armoeddrager zal worden ook al zou het
volledig buiten de eigen schuld gebeuren. Al
die naaktheid, het is gewoon wat al te dreun.

Ach, nog een wijlchen zou ik…

Niet dus.

En ook niet, al zoemt de neiging waarlijk al te
stevig in me rond, zal ik het toch gaan hebben
over het hopelijk onwaarschijnlijke maar wél
almaar eigenwijs toenemend vrolijkbeeldje in
mijn lijf dat de gemiddelde armoedmens heel
wel mogelijk de gelukkige kans loopt dra met
de welbekende pet in de hand alsook met het
toch al fiks in het hoofd terugklimmende ge-
loof vol kruisdeemoed ter aanvulling van een
te karig inkomen weer mag aankloppen bij
de weliswaar nu nog lege kerk om armenhulp
in ruil voor…
Toegegeven, zo ver zijn we jammer genoeg
nog niet, maar het is leuk het erover te heb-
ben, valt de kerkdeur straks mogelijk niet zo
te plots in huis.
Werner Spaland