Terstond zou ik u willen waarschuwen voor het hedendaags
rondwarende vaaginisme. Een niet-willekeurige schijnkramp
in de egotrippende ontbezoemingsmachine namelijk is het
waardoor slachtingen en ander heselijk houwen tot vereen-
voudigde uiterst makkelijk te betreden gebieden gaan behoren.
Met als gevolg een overheerlijk pallet aan dampende lelkleuren
die een enorme onverzadigbare dorst aanwakkeren waarbij
het rap tot slaaf worden van de eigen begeerten zich als eer-
ste genotsymptoon aandient. U zult begrijpen, chronisch ge-
bruik van dit vaaginisme dient graag te worden voorkomen.
Het kan namelijk op den duur tot een teveel aan bloot leiden.
Een bloot met neiging naar harde woelgang waarbij beide elle-
pijpen zich met spasmatische bewegingen voortgang willen
verschaffen tot het transplantitatieve domein waar overbreng-
ing van orkanen van het ene naar het andere organisme zijn
weerga niet kent. Zodat willekeurig welke toxine, bv een stof
bestaande uit hard geslaakte keiwitten, rijkelijk zal vloeien ter
meerdere glorie van de fluorgalbuis. Het genot zo dé basis
gevend die het node behoeft om tot de Elysische velden te
geraken van een Hellenistisch tijdvaatje. Opdat de ziel won-
derschoon zal kunnen vertoeven in het opperst geluk van de
eigen huid gehuld in gehaakte kleden van smiertaal met inter-
punctieve kantrandjes zwierig als smakende lach vol van voor-
noemd vaaginisme.
Kortom, zoek vooral niet het chronisme in het vaagwaterbenen,
tenzij…
Echter, genieën ze zijn zéér dun gezaaid.
Zie toch eens al de fröbel hiernavolgend:
En dat de aarde in jou zit?
Net als God overigens.
Moet een vol gevoel geven lijkt me.
En waarom klimmen er tegenwoordig nog maar zo weinig
mensen in bomen? Die dingen groeien toch niet voor niets
zeker? Zou de zure regen deze aardkorstexplosies minder
klimgraagkrachtig hebben gemaakt?
Of komt het toch omdat de aarde en God…
En ook ooit in een auto zonder wielen gezeten?
Geeft een heerlijk bevrijdend gevoel kan ik u verzekeren!
Fietsen, ook wel zo’n raar woord. Haal je het uit elkaar
staat er: Fiets en. Precies! Fiets en wat? Beetje spek-en-
bonengedoe dat fietsen niet? Net of je iets doet wat nooit
volledig is zeg maar. En dan heb je ook nog dat wielrennen,
want hoezo nu wielrennen? Wat een heb-ik-me-jou-daar-
woord nu weer voor zoiets als boven een paar wielen zitten
en hooguit de kop zoevend door de lucht laten beleven. Ren-
nen? Geen pas komt eraan te pas.
En waarom heet gras geen graas?
En het lot van bomen?
Ze kunnen niet eens in de schaduw staan, alleen maar
schaduwen werpen.
Het eerste deel van het woord auto klinkt als… Precies!
En rozenstruik! Een wonder dat er struikrovers zijn?
En ook dat schrijnloeder op het blauw! En dan maar blijven
beweren dat blauw zo’n positieve kleur moet schijnen in de
poëzie. Klein anti-voorbeeldje: bulkende blauwe plekken?
Ook: de zon lebbert aan het groen als is het “Jong sla” in het
fijne buiten waar ook de autootjes lustig sporen aan witte lijn-
tjes. Hoe zoet wil de wereld met de kop in het land (nu ja, na
Pfeijffer en en en en en wil ik ook wel even).
En vingerverf, kijk, dat is nog ‘s dichtbij de basis zeg maar,
want waarom dat kwasten als je tien vingers hebt. Ik bedoel,
schrijven doe je toch ook met, toegegeven meestal maar 2
vingers? Ja typistes doen het met tien ja, dat is bekend, een
schrijver die met tien vingers typt moet men vooral wantrouw-
en vind ik, die schrijft namelijk zijn gedachten voorbij, waarbij
er zoveel woorden op papier terechtkomen dat het een on-
mogelijke berg wordt voor zo’n tienvingerschrijver om, nood-
nodig veelal, er nog wat aan te veranderen achteraf.
En wat is een boom nu meer dan een uit de kluiten geplofte pit?
En zeggen dat een auto een gevoel van vrijheid geeft, dan is
er iets mis met het gevoel voor vrijheid denk ik, tenzij de wielen
er…
En er was regen beloofd!
En zie: er zij regen!
Werner Spaland
rondwarende vaaginisme. Een niet-willekeurige schijnkramp
in de egotrippende ontbezoemingsmachine namelijk is het
waardoor slachtingen en ander heselijk houwen tot vereen-
voudigde uiterst makkelijk te betreden gebieden gaan behoren.
Met als gevolg een overheerlijk pallet aan dampende lelkleuren
die een enorme onverzadigbare dorst aanwakkeren waarbij
het rap tot slaaf worden van de eigen begeerten zich als eer-
ste genotsymptoon aandient. U zult begrijpen, chronisch ge-
bruik van dit vaaginisme dient graag te worden voorkomen.
Het kan namelijk op den duur tot een teveel aan bloot leiden.
Een bloot met neiging naar harde woelgang waarbij beide elle-
pijpen zich met spasmatische bewegingen voortgang willen
verschaffen tot het transplantitatieve domein waar overbreng-
ing van orkanen van het ene naar het andere organisme zijn
weerga niet kent. Zodat willekeurig welke toxine, bv een stof
bestaande uit hard geslaakte keiwitten, rijkelijk zal vloeien ter
meerdere glorie van de fluorgalbuis. Het genot zo dé basis
gevend die het node behoeft om tot de Elysische velden te
geraken van een Hellenistisch tijdvaatje. Opdat de ziel won-
derschoon zal kunnen vertoeven in het opperst geluk van de
eigen huid gehuld in gehaakte kleden van smiertaal met inter-
punctieve kantrandjes zwierig als smakende lach vol van voor-
noemd vaaginisme.
Kortom, zoek vooral niet het chronisme in het vaagwaterbenen,
tenzij…
Echter, genieën ze zijn zéér dun gezaaid.
Zie toch eens al de fröbel hiernavolgend:
En dat de aarde in jou zit?
Net als God overigens.
Moet een vol gevoel geven lijkt me.
En waarom klimmen er tegenwoordig nog maar zo weinig
mensen in bomen? Die dingen groeien toch niet voor niets
zeker? Zou de zure regen deze aardkorstexplosies minder
klimgraagkrachtig hebben gemaakt?
Of komt het toch omdat de aarde en God…
En ook ooit in een auto zonder wielen gezeten?
Geeft een heerlijk bevrijdend gevoel kan ik u verzekeren!
Fietsen, ook wel zo’n raar woord. Haal je het uit elkaar
staat er: Fiets en. Precies! Fiets en wat? Beetje spek-en-
bonengedoe dat fietsen niet? Net of je iets doet wat nooit
volledig is zeg maar. En dan heb je ook nog dat wielrennen,
want hoezo nu wielrennen? Wat een heb-ik-me-jou-daar-
woord nu weer voor zoiets als boven een paar wielen zitten
en hooguit de kop zoevend door de lucht laten beleven. Ren-
nen? Geen pas komt eraan te pas.
En waarom heet gras geen graas?
En het lot van bomen?
Ze kunnen niet eens in de schaduw staan, alleen maar
schaduwen werpen.
Het eerste deel van het woord auto klinkt als… Precies!
En rozenstruik! Een wonder dat er struikrovers zijn?
En ook dat schrijnloeder op het blauw! En dan maar blijven
beweren dat blauw zo’n positieve kleur moet schijnen in de
poëzie. Klein anti-voorbeeldje: bulkende blauwe plekken?
Ook: de zon lebbert aan het groen als is het “Jong sla” in het
fijne buiten waar ook de autootjes lustig sporen aan witte lijn-
tjes. Hoe zoet wil de wereld met de kop in het land (nu ja, na
Pfeijffer en en en en en wil ik ook wel even).
En vingerverf, kijk, dat is nog ‘s dichtbij de basis zeg maar,
want waarom dat kwasten als je tien vingers hebt. Ik bedoel,
schrijven doe je toch ook met, toegegeven meestal maar 2
vingers? Ja typistes doen het met tien ja, dat is bekend, een
schrijver die met tien vingers typt moet men vooral wantrouw-
en vind ik, die schrijft namelijk zijn gedachten voorbij, waarbij
er zoveel woorden op papier terechtkomen dat het een on-
mogelijke berg wordt voor zo’n tienvingerschrijver om, nood-
nodig veelal, er nog wat aan te veranderen achteraf.
En wat is een boom nu meer dan een uit de kluiten geplofte pit?
En zeggen dat een auto een gevoel van vrijheid geeft, dan is
er iets mis met het gevoel voor vrijheid denk ik, tenzij de wielen
er…
En er was regen beloofd!
En zie: er zij regen!
Werner Spaland
Geen opmerkingen:
Een reactie posten