Zin om een gedicht te schrijven.
Maar zin alleen is niet voldoende.
Een tikje talent helpt aardig mee.
Goed, geen gedicht dus.
En dan.
Alle dagen aan een raamlijst leven, zoals ik doe, is geen zeker tot wat dan
ook. De gordijnen dicht natuurlijk. Enkel wat geluiden worden zo opgediend.
Zo is er het geluid van graaiend gras.
Zo is er het geluid van vissen boven water.
Zo is er het geluid van een boek zonder ogen.
Zo is er het geluid van uitgeknoeide bomen.
Zo is er het geluid van mislukte gedachten.
Zo is er dat geluid van een wil tot dichten.
Bidden, dat geeft ook al geen soelaas.
En je volvreten leidt alleen tot stoelgangplus.
Niet meer dan wat beweging tot lege zaken.
Zin?
Leed hier geschreven een organisatie tot afdrukken in water
Jouw nooit meer
Jouw nooit meer
Jouw nooit meer o was je maar bij mij
Onzin dit vers!
Een treintje te volop!
Een stoomtreintje dat dan weer wel. Met een niet-dichterlijk fluitje
dat fiks aanzet om eens geen speerslecht gedicht te schrijven.
Een gedicht bij voorbeeld waar geen woord in wil.
Waar geen gedachte uit kan.
Hinkel…
een kleine rechtlijnige organisatie
van een verzameling vakjes
op straat of op stoeptegels getekend
de vakjes ze zijn genummerd
kan je hinkelen
eerst moet wel een steen
worden gegooid in vakje 1
dan pas (niet natuurlijk op
vakje 1) mag er gehinkeld
naar de bovenste hemelrij
bij de hemel aangekomen
moet je terug naar nummer
3, 2 en over 1 heen springen
de steen nu in vakje 2 gooien
gaat alles gewoon opnieuw
maar
als de steen niet in het juiste vakje wordt gegooid of als
er tijdens het hinkelen buiten de vakjes wordt gekomen
dan ben je af als water en dan kom je niet in de hemel
nogmaals
dan kom je níet in de hemel.
Die aanzetfluit blijft maar fluiten.
De brief opnieuw beginnen?
B – stemming
een vloeibare oprit
tussen buitelende bermen
naar willend toeval
wie kleedt zich aan het raam
voor een mooie leugen bij de halte
sfeer van fluister bij de sta-dans
waar glazen muiltjes
neuswijs zwijgen
havens vol geurprostitutie
soms ook zijn er ogen
belovend
zonder tegenlicht in de bewegende ruimte
waarin ik – ivoren patiënt – …
‘Eindpunt’
kraakt ergens een speaker
De brief opnieuw beginnen dus!
Maar zin alleen is niet voldoende.
Een tikje talent helpt aardig mee.
Goed, geen gedicht dus.
En dan.
Alle dagen aan een raamlijst leven, zoals ik doe, is geen zeker tot wat dan
ook. De gordijnen dicht natuurlijk. Enkel wat geluiden worden zo opgediend.
Zo is er het geluid van graaiend gras.
Zo is er het geluid van vissen boven water.
Zo is er het geluid van een boek zonder ogen.
Zo is er het geluid van uitgeknoeide bomen.
Zo is er het geluid van mislukte gedachten.
Zo is er dat geluid van een wil tot dichten.
Bidden, dat geeft ook al geen soelaas.
En je volvreten leidt alleen tot stoelgangplus.
Niet meer dan wat beweging tot lege zaken.
Zin?
Leed hier geschreven een organisatie tot afdrukken in water
Jouw nooit meer
Jouw nooit meer
Jouw nooit meer o was je maar bij mij
Onzin dit vers!
Een treintje te volop!
Een stoomtreintje dat dan weer wel. Met een niet-dichterlijk fluitje
dat fiks aanzet om eens geen speerslecht gedicht te schrijven.
Een gedicht bij voorbeeld waar geen woord in wil.
Waar geen gedachte uit kan.
Hinkel…
een kleine rechtlijnige organisatie
van een verzameling vakjes
op straat of op stoeptegels getekend
de vakjes ze zijn genummerd
kan je hinkelen
eerst moet wel een steen
worden gegooid in vakje 1
dan pas (niet natuurlijk op
vakje 1) mag er gehinkeld
naar de bovenste hemelrij
bij de hemel aangekomen
moet je terug naar nummer
3, 2 en over 1 heen springen
de steen nu in vakje 2 gooien
gaat alles gewoon opnieuw
maar
als de steen niet in het juiste vakje wordt gegooid of als
er tijdens het hinkelen buiten de vakjes wordt gekomen
dan ben je af als water en dan kom je niet in de hemel
nogmaals
dan kom je níet in de hemel.
Die aanzetfluit blijft maar fluiten.
De brief opnieuw beginnen?
B – stemming
een vloeibare oprit
tussen buitelende bermen
naar willend toeval
wie kleedt zich aan het raam
voor een mooie leugen bij de halte
sfeer van fluister bij de sta-dans
waar glazen muiltjes
neuswijs zwijgen
havens vol geurprostitutie
soms ook zijn er ogen
belovend
zonder tegenlicht in de bewegende ruimte
waarin ik – ivoren patiënt – …
‘Eindpunt’
kraakt ergens een speaker
De brief opnieuw beginnen dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten