De, mijn, wereld

Onder; suikerfeest.
Rechts; sinterklaasdingen.
Links; kerstverlichting.
Boven; Goden in te krappe schoenen.
Voor; schepen, onverschillig het water beroerend.

Een protsmoderne ruimte?

In ieder geval de ruimte waarin ik me mag bewegen
met een lichtje om te zoeken naar plekken rondom
mij die nog niet zijn ingevuld. Tevergeefs! Nog geen
kleine maand geleden kringelden er door mijn vloer
nachtelijke etensgeuren naar boven als gevolg van
het dagelijkse vasten van braaf gelovende Turkse
buurtjes. Daarna de vrolijke maar wel welluidende
de klanken van een suikerfeest, van dezelfde Turk-
se buurtjes. En nu gebeurt er rechts van mij ietwat
geloofsinterklazerigs in de vorm van zojuist, door
twee aan pensioen gerelateerde dames, aan de ge-
vel opgehangen vlagstokken. Stokken waaraan de
boze maar in tweede instantie veelbelovende zak
gehangen is waarmee dat zo hevig bekende kleur-
Pietje meestal loopt te zeulen in een verplichte tijd
van kinderKRAMP tot kinderBLIJ. Echter, kleinkind-
eren heb ik nooit gezien bij de dames! Maar beiden
houden lekker stugjes vol. Zoals ook meneer Molen-
tje (zo genoemd omdat ie aan het begin van het af-
gelopen jaar de lente aankondigende tulpenboom in
z'n tuin heeft omgehakt ter plaatsing van zo'n ieder-
een-weet-heus-wel MOLENTJE) jaarlijks én tegelijk
met de pensioendames, in volle geloof van mooi, de
voorgevel van zijn huis begint op te smukken met
een aantal verlichtingsarmaturen die de hele straat
in een een hels frommellicht frommelen. Het soort
licht zeg maar waarbij zelfs de reguliere straatver-
lichting Frisch und ook wel Frölich volkomen over-
bodig wordt. 's Nachts kan men lezen zonder ook
maar het kleinste lampje in de kamer aan te hoe-
ven doen. En ook op de schepen die vlak voor de
huizen in het donker over de Maas sjoemelen schrikt
men op van het plotse, zo zichtbare water rondom de
eigen vaarmachines.

Feest alom dus!

Feest van moetende feestjes! Helemáál nu de zelf-
gebakken Goden met die tegenwoordig zo te krappe
schoenen zo nodig gunstig willen worden gestemd door
middel van een regen aan aanslag bommen, granaten
en ander beukspul ter opleuking van Hun dun gelakt ge-
moed.

Een gezellie suikerig sinterkerstfeest, zou dat niet wat...
Doen we dat hele bupsje in een keer en zijn we er in een
dagje of twee vanaf om daarna behoorlijk niet uitgeblust
nog even het nieuwe jaartje aan te slurpen met noodkuur-
water zodat de eventueel dan toch nog nodige bommen-
plons op dag twee van het nieuwe jaarke weer gewoon
zijn opleukende aanvang kan nemen zonder dat we direct
al te zwaar naar ter nedergeslagen zullen moeten groeien.

Een oplossing wellicht?

Ook zou er ter demping van de wereldse bommenplons
ieder jaar een pretstrijdje georganiseerd kunnen worden
tussen hele hoge hoogste bazen van de zich nu zo mani-
festerende reli-instituutjes. Een serieus pretstrijdje door
bijvoorbeeld iedere hoge hoogste een koddige maquette
van het tegenstanderspunthuisje in brand te laten steken
waarna degene wiens punthuisje het langst brand het ko-
mende jaar op een bepaalde en beperkte plaats (in een
oud, lief sleurbootje op een door Zoon belopen zee of zo)
z'n geinige reli-relletjes mag houden tot ie hopla reliheli-
heil effe niet meer rellen kan. De verliezers mogen zich
uiteraard datzelfde jaartje bommenloos relizoet houden.

Lijkt mij alleszins redelijk.

Of beter nog, daar kan en wil ik heelwel wel in geloven.