Alles heeft zijn schoonheid
maar niet iedereen ziet haar’
Confucius
Zo luidt het citaat bij het voorwoord in de catalogus van Kunst Vaar Route.
En dat lieten we, vriendin S en ik, niet op ons zitten.
Auto!
Fietsen daarin!
Een flink schepje asfalt van Nederland!
En hup we waren in Amersfoort 17 augustus.
Fietsen?
Ik weet ‘t, het klinkt onlogisch bij vaarroute maar het leek ons aangenamer om langs de “Kunst Vaar Route” te fietsen dan georganiseerd mee te varen in een bootje. In alle rust en vrijheid namelijk zouden we zo de tentoongestelde beelden en gedichten kunnen bewonderen en van commentaar voorzien zonder dat er allerlei blikken vol boos, verbaasd, bewonderend, vertwijfeld, verdrietig et cetera et cetera vanin een bootje op ons werden geworpen.
Op de fiets dus. Verwachtingsvol.
Eerste kunstwerk “Beweging” van Ger de Joode.
(zie voor de kunstwerken en gedichten de link onder dit stukje)
Eerste verkwikkende ervaring:
Geen gedicht “Kaaimuur jazz” erbij van Guido van de Wolk!
Groots was het aangekondigd: kunstwerken en bijbehorende gedichten. In geen veld, water of grachtmuurweg was er hier een gedicht te vinden. Wellicht een klein vergissinkje zo dachten we bij dit eerste kunstwerk nog, want werkelijk zo groots… Dan kon het niet anders of ook de gedichten…
Verder op de fiets.
Tweede verkwikkende ervaring:
Bij het volgende kunstwerk, “Golf” van Michiel Jansen, geen gedicht “Zuidsingel lijzijde” te vinden van Fred Penninga.
De trappers onder onze zolen begonnen licht maar al wel schaamtevol te kreunen van voor niets deze dag te zijn ingewield. Ook bij het derde-, het vierde-, vijfde-, zesde- , zevende werk; geen gedicht. Erger nog, tot aan de laatste kunstuiting moesten we het zonder doen. Daar waar wij van tevoren hadden gedacht heerlijk te gaan genieten van de combinatie kunst en taal op de desbetreffende plekken was de helft van de opzet van de “Kunst Vaar Route” gewoon weggelaten. Vreemd. Niet veel namelijk is er aangenamer voor een publiek speciaal daarvoor naar hier gekomen dan op de betreffende plaats ongestoord en in eigen te nemen tijd visueel te mogen genieten van het gebodene zo groots, ik zeg het nog maar eens, aangekondigd. Een gemiste kans. Een grove nalatigheid is misschien er beter te zeggen, daar doet de mogelijkheid om een catalogus, wél met gedichten, te kopen (vooropgezet verkooptruukje wellicht?) bij het begin van de afvaart niets aan af.
Derde verkwikkende ervaring:
Een groot deel van de werken wordt naar onze mening als het ware teveel opgeslokt door de grachten waarin en waaraan het geplaatst is. Er eerst even vlotjes langsfietsen (want, zoals gezegd, geen gedichten) was er niet bij. Stoppen was het devies bij het opvangen van een glimp van iets vaag ongrachtelijks om vervolgens goed te zoeken waar, maar vooral wat er nu precies werd uitgebeeld daar ergens in het grachtgebeuren. Vanaf de kant was het niet indrukwekkend wat we zagen, maar wellicht moest er alleen vanaf het water gekeken worden want dat was toch de opzet volgens de titel “Kunst Vaar Route” alsook volgens de folders en posters. De fietsen dus aan de kant gezet en op naar het vertrekpunt van de vaarroute.
Vierde verkwikkende ervaring:
Vanaf de steiger zagen we dat de boot (de enige van die dag, zie ook link) al propvol zat met kunstkijkers, die, net als wij, door reservering zich van een plaatsje hadden verzekerd. Hevig zwetend van het warme weer zaten ze ondanks de reservering stevig aan elkaar geplakt met z’n achtentwintigen, de bemanning niet meegeteld. En of we na wat ferme inschikking van de plakkers maar plaats wilden nemen. Echter, er was geen plaats te bekennen, hoe men ook zijn best doend schikte.
Maar.
Na extra aansporing van de reisgids nog meer aaneen te persen, kon S gaan zitten op de zo moeizaam gecreëerde ruimte; op één bil, de andere mocht de hele vaart tegen het ongemakkelijke luchtledige vechten zo vertelde ze me onderweg. Ik kon tegenover de niet meegetelde bestuurster bij de motor plaatsnemen, want verdere inschikkelijkheid bij onze meevarenden was echt niet mogelijk, hoe de reisgids ook nerveus dribbelend aandrong.
Welnu, toch varen maar.
Vijfde verkwikkende ervaring:
De motor knetterde, de motor walmde.
Zesde verkwikkende ervaring:
De reisgids helemaal voor in de boot bewoog zijn mond… Motorgeluid!
Dan maar intensief naar de kunstwerken kijken zo blikten vriendin S en ik elkaar toe, daarbij dan heerlijk ter toch nog totaalbeleving de gedichtjes uit de catalogus lezen zodra we ter plekke waren gevaren.
Zevende verkwikkende ervaring:
Voordat S en ik het betreffende gedichtje met de ogen hadden opgeslokt waren we al weer een of twee kunstwerken verder zodat we het bijbehorende kunstwerk alleen nog mochten genieten vanaf het plaatje in de catalogus. De bestuurster jensde de boot over het water alsof ieder moment de gracht kon komen droog te staan zo was onze beleving. Hoe de kunstkijkers voor in de boot deze vaart hebben beleefd weet ik niet, maar wij zijn tenslotte maar meer gaan genieten van de belachelijke situatie dan van de voorbijrazende kunstwerken.
Uiteindelijk.
Zijn we, de catalogus bij de hand, toch maar weer op de fiets geklommen om nog enig rendement te hebben van onze ondernomen tocht. Bij ieder kunstwerk, zoals gezegd vanaf de kant gezien nogal opgevreten door de grachten, lazen wij, met ongebroken stem, elkaar afwisselend de gedichten voor en lichtten zodoende zelf een voor ons teleurstellend gebeuren die dag op naar iets minder minder. Echter, tijdens het asfaltverbruik op weg naar huis waren we toch wat stil; ook de dagreddende fietsklim had onze teleurstelling vooral niet helemaal weg kunnen nemen.
En dan nu wat over de kunstwerken en de gedichten?
Ga er heen en kijk en oordeel zelf.
Wel willen we u raden een niet al te mooie dag uit te kiezen daar er anders de kans bestaat in een overvolle (bij het uitstappen las ik namelijk dat er maar voor 24 personen plaats was terwijl er dertig, ja ik heb ze geteld, in de boot zaten, de bemanningsleden niet meegerekend) boot terecht te komen, en, zo bedenk ik me nu, wellicht voer de bestuurster zo snel omdat ze bang was dat haar boot door het gepropte overgewicht wellicht graag had willen zinken, wat met een beetje fantasie natuurlijk op hetzelfde neerkomt als de door ons verbeeldde angst voor het droogvallen van de gracht.
Zo dat was…
Nou goed dan.
Zullen we hier nog even zeggen dat de grens tussen water en lucht bij een aantal kunstwerken wellicht behoorlijk wat meer spetterend had mogen worden verbeeld, zowel in woord als in beeld, want een echt grensoverschrijdende beleving was het in veel gevallen geenszins volgens vriendin S en mij.
S en Vriend van S Werner Spaland
Heeft u geen zin in een dagje kunst? Kijk dan hier voor een welwillend of niet welwillend oordeel, net zo u wil.
2 Reacties
maar niet iedereen ziet haar’
Confucius
Zo luidt het citaat bij het voorwoord in de catalogus van Kunst Vaar Route.
En dat lieten we, vriendin S en ik, niet op ons zitten.
Auto!
Fietsen daarin!
Een flink schepje asfalt van Nederland!
En hup we waren in Amersfoort 17 augustus.
Fietsen?
Ik weet ‘t, het klinkt onlogisch bij vaarroute maar het leek ons aangenamer om langs de “Kunst Vaar Route” te fietsen dan georganiseerd mee te varen in een bootje. In alle rust en vrijheid namelijk zouden we zo de tentoongestelde beelden en gedichten kunnen bewonderen en van commentaar voorzien zonder dat er allerlei blikken vol boos, verbaasd, bewonderend, vertwijfeld, verdrietig et cetera et cetera vanin een bootje op ons werden geworpen.
Op de fiets dus. Verwachtingsvol.
Eerste kunstwerk “Beweging” van Ger de Joode.
(zie voor de kunstwerken en gedichten de link onder dit stukje)
Eerste verkwikkende ervaring:
Geen gedicht “Kaaimuur jazz” erbij van Guido van de Wolk!
Groots was het aangekondigd: kunstwerken en bijbehorende gedichten. In geen veld, water of grachtmuurweg was er hier een gedicht te vinden. Wellicht een klein vergissinkje zo dachten we bij dit eerste kunstwerk nog, want werkelijk zo groots… Dan kon het niet anders of ook de gedichten…
Verder op de fiets.
Tweede verkwikkende ervaring:
Bij het volgende kunstwerk, “Golf” van Michiel Jansen, geen gedicht “Zuidsingel lijzijde” te vinden van Fred Penninga.
De trappers onder onze zolen begonnen licht maar al wel schaamtevol te kreunen van voor niets deze dag te zijn ingewield. Ook bij het derde-, het vierde-, vijfde-, zesde- , zevende werk; geen gedicht. Erger nog, tot aan de laatste kunstuiting moesten we het zonder doen. Daar waar wij van tevoren hadden gedacht heerlijk te gaan genieten van de combinatie kunst en taal op de desbetreffende plekken was de helft van de opzet van de “Kunst Vaar Route” gewoon weggelaten. Vreemd. Niet veel namelijk is er aangenamer voor een publiek speciaal daarvoor naar hier gekomen dan op de betreffende plaats ongestoord en in eigen te nemen tijd visueel te mogen genieten van het gebodene zo groots, ik zeg het nog maar eens, aangekondigd. Een gemiste kans. Een grove nalatigheid is misschien er beter te zeggen, daar doet de mogelijkheid om een catalogus, wél met gedichten, te kopen (vooropgezet verkooptruukje wellicht?) bij het begin van de afvaart niets aan af.
Derde verkwikkende ervaring:
Een groot deel van de werken wordt naar onze mening als het ware teveel opgeslokt door de grachten waarin en waaraan het geplaatst is. Er eerst even vlotjes langsfietsen (want, zoals gezegd, geen gedichten) was er niet bij. Stoppen was het devies bij het opvangen van een glimp van iets vaag ongrachtelijks om vervolgens goed te zoeken waar, maar vooral wat er nu precies werd uitgebeeld daar ergens in het grachtgebeuren. Vanaf de kant was het niet indrukwekkend wat we zagen, maar wellicht moest er alleen vanaf het water gekeken worden want dat was toch de opzet volgens de titel “Kunst Vaar Route” alsook volgens de folders en posters. De fietsen dus aan de kant gezet en op naar het vertrekpunt van de vaarroute.
Vierde verkwikkende ervaring:
Vanaf de steiger zagen we dat de boot (de enige van die dag, zie ook link) al propvol zat met kunstkijkers, die, net als wij, door reservering zich van een plaatsje hadden verzekerd. Hevig zwetend van het warme weer zaten ze ondanks de reservering stevig aan elkaar geplakt met z’n achtentwintigen, de bemanning niet meegeteld. En of we na wat ferme inschikking van de plakkers maar plaats wilden nemen. Echter, er was geen plaats te bekennen, hoe men ook zijn best doend schikte.
Maar.
Na extra aansporing van de reisgids nog meer aaneen te persen, kon S gaan zitten op de zo moeizaam gecreëerde ruimte; op één bil, de andere mocht de hele vaart tegen het ongemakkelijke luchtledige vechten zo vertelde ze me onderweg. Ik kon tegenover de niet meegetelde bestuurster bij de motor plaatsnemen, want verdere inschikkelijkheid bij onze meevarenden was echt niet mogelijk, hoe de reisgids ook nerveus dribbelend aandrong.
Welnu, toch varen maar.
Vijfde verkwikkende ervaring:
De motor knetterde, de motor walmde.
Zesde verkwikkende ervaring:
De reisgids helemaal voor in de boot bewoog zijn mond… Motorgeluid!
Dan maar intensief naar de kunstwerken kijken zo blikten vriendin S en ik elkaar toe, daarbij dan heerlijk ter toch nog totaalbeleving de gedichtjes uit de catalogus lezen zodra we ter plekke waren gevaren.
Zevende verkwikkende ervaring:
Voordat S en ik het betreffende gedichtje met de ogen hadden opgeslokt waren we al weer een of twee kunstwerken verder zodat we het bijbehorende kunstwerk alleen nog mochten genieten vanaf het plaatje in de catalogus. De bestuurster jensde de boot over het water alsof ieder moment de gracht kon komen droog te staan zo was onze beleving. Hoe de kunstkijkers voor in de boot deze vaart hebben beleefd weet ik niet, maar wij zijn tenslotte maar meer gaan genieten van de belachelijke situatie dan van de voorbijrazende kunstwerken.
Uiteindelijk.
Zijn we, de catalogus bij de hand, toch maar weer op de fiets geklommen om nog enig rendement te hebben van onze ondernomen tocht. Bij ieder kunstwerk, zoals gezegd vanaf de kant gezien nogal opgevreten door de grachten, lazen wij, met ongebroken stem, elkaar afwisselend de gedichten voor en lichtten zodoende zelf een voor ons teleurstellend gebeuren die dag op naar iets minder minder. Echter, tijdens het asfaltverbruik op weg naar huis waren we toch wat stil; ook de dagreddende fietsklim had onze teleurstelling vooral niet helemaal weg kunnen nemen.
En dan nu wat over de kunstwerken en de gedichten?
Ga er heen en kijk en oordeel zelf.
Wel willen we u raden een niet al te mooie dag uit te kiezen daar er anders de kans bestaat in een overvolle (bij het uitstappen las ik namelijk dat er maar voor 24 personen plaats was terwijl er dertig, ja ik heb ze geteld, in de boot zaten, de bemanningsleden niet meegerekend) boot terecht te komen, en, zo bedenk ik me nu, wellicht voer de bestuurster zo snel omdat ze bang was dat haar boot door het gepropte overgewicht wellicht graag had willen zinken, wat met een beetje fantasie natuurlijk op hetzelfde neerkomt als de door ons verbeeldde angst voor het droogvallen van de gracht.
Zo dat was…
Nou goed dan.
Zullen we hier nog even zeggen dat de grens tussen water en lucht bij een aantal kunstwerken wellicht behoorlijk wat meer spetterend had mogen worden verbeeld, zowel in woord als in beeld, want een echt grensoverschrijdende beleving was het in veel gevallen geenszins volgens vriendin S en mij.
S en Vriend van S Werner Spaland
Heeft u geen zin in een dagje kunst? Kijk dan hier voor een welwillend of niet welwillend oordeel, net zo u wil.
2 Reacties
Geen opmerkingen:
Een reactie posten