Verbazingwekkend is het om te zien hoe een
aantal schrijvers zich nu haast in het kron-
kelend afwijzen van de Van Gogh-methode
in debatland daar waar eerder een open cul-
tuur bestond van, toegegeven, stevige po-
lemiek en columnisme, tot voor kort zulk een
gemeengoed in ons land. Begrijpelijk is het
wel, want op columns een loden vleeshakfes-
tijn terug te krijgen ligt nog niet zo lekker vast
in ons beeld van het debat en open woord. We
zijn meer gewend te gooien naar elkaar met
‘letterhevige’ woordwatten waar hoogstens de
geest een kaakje au aan overhoudt in het al-
lerergste geval.
Een nieuwe situatie dus.
En de roep om grenzen. Zie zoals gezegd het
groeiend aantal schrijvers dat zijn twijfel uit-
zaait of de huidige stand van vrijspraak niet
wat al te vrij wordt genomen en er niet wat
meer op de eigen verantwoordelijkheid ge-
rekend mag worden aangaande het onge-
breidelde woordmeppen. Zie de heer Donner
met zijn opgelepelde oud-wetje waarbij de
weerloze godsdienst een handje bescherming
toegeworpen moet worden om het abattoir van
mensdeeltjes warmvlees wat van ons te houden
in een ons niet welkom debat waar bloed de pen
wel eens totaal zou kunnen gaan vervangen. En
zie ook de tegenstanders van Donners wetje, de
vechters voor het recht op het totaal vrije woord,
vechters waaronder kunstenaars, cabaretiers als-
ook schrijvers, televiesmensen etc. etc. Allemaal
willen ze wat. En allemaal kunnen ze ook wat in
het huidige Nederland. Want lang zijn ze er al, de
grenzen in dit relatief gezien tot nog toe zo heer-
lijk vrijplaatselijk landje. Grenzen waaraan men
zich deerlijk kan klampen voelt men zich wat al
te pijnlijk in het woordkruis getast door de door
sommigen zo erg beleefde woordmonsterlijke on-
verlaten die zo danig pal uit de heup letteren dat
het een heuse huidhuivering geeft.
Verandering?
Ik zou er voor willen pleiten de boel de boel te
laten en de emotiewaan van de dag eerst maar
eens over te laten waaien alvorens te gaan bléren
dat het allemaal anders moet, want de al genoem-
de rechtsgrenzen die we hier in dit landje hebben,
willen, ondanks die hopelijk afschuwlijke uitzonde-
ring van twee weken geleden, toch zeker nog ruim
voldoende probeersel in zich hebben om het zo ge-
vreesde ‘abattoirfeest’, een stevig eindje van ons
af te houden.
Beledigd?
Debat!
Of rap naar de rechter!
Of haal gewoon uw schouders op.
aantal schrijvers zich nu haast in het kron-
kelend afwijzen van de Van Gogh-methode
in debatland daar waar eerder een open cul-
tuur bestond van, toegegeven, stevige po-
lemiek en columnisme, tot voor kort zulk een
gemeengoed in ons land. Begrijpelijk is het
wel, want op columns een loden vleeshakfes-
tijn terug te krijgen ligt nog niet zo lekker vast
in ons beeld van het debat en open woord. We
zijn meer gewend te gooien naar elkaar met
‘letterhevige’ woordwatten waar hoogstens de
geest een kaakje au aan overhoudt in het al-
lerergste geval.
Een nieuwe situatie dus.
En de roep om grenzen. Zie zoals gezegd het
groeiend aantal schrijvers dat zijn twijfel uit-
zaait of de huidige stand van vrijspraak niet
wat al te vrij wordt genomen en er niet wat
meer op de eigen verantwoordelijkheid ge-
rekend mag worden aangaande het onge-
breidelde woordmeppen. Zie de heer Donner
met zijn opgelepelde oud-wetje waarbij de
weerloze godsdienst een handje bescherming
toegeworpen moet worden om het abattoir van
mensdeeltjes warmvlees wat van ons te houden
in een ons niet welkom debat waar bloed de pen
wel eens totaal zou kunnen gaan vervangen. En
zie ook de tegenstanders van Donners wetje, de
vechters voor het recht op het totaal vrije woord,
vechters waaronder kunstenaars, cabaretiers als-
ook schrijvers, televiesmensen etc. etc. Allemaal
willen ze wat. En allemaal kunnen ze ook wat in
het huidige Nederland. Want lang zijn ze er al, de
grenzen in dit relatief gezien tot nog toe zo heer-
lijk vrijplaatselijk landje. Grenzen waaraan men
zich deerlijk kan klampen voelt men zich wat al
te pijnlijk in het woordkruis getast door de door
sommigen zo erg beleefde woordmonsterlijke on-
verlaten die zo danig pal uit de heup letteren dat
het een heuse huidhuivering geeft.
Verandering?
Ik zou er voor willen pleiten de boel de boel te
laten en de emotiewaan van de dag eerst maar
eens over te laten waaien alvorens te gaan bléren
dat het allemaal anders moet, want de al genoem-
de rechtsgrenzen die we hier in dit landje hebben,
willen, ondanks die hopelijk afschuwlijke uitzonde-
ring van twee weken geleden, toch zeker nog ruim
voldoende probeersel in zich hebben om het zo ge-
vreesde ‘abattoirfeest’, een stevig eindje van ons
af te houden.
Beledigd?
Debat!
Of rap naar de rechter!
Of haal gewoon uw schouders op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten