Het serpentijn glanst de ruimte vol.
“Nee geen ruw blok,” had hij gezegd.
“Gepolijst moet het zijn, vierkant en gepolijst.”
Alleen daaruit mocht ze te voorschijn komen, dat kon niet anders.
Zijn ogen dringen de glans terug, en ook nu hier bij de zuil voelt hij weer hoe destijds zijn spieren samentrokken op het moment van aanbellen. Hoe de deur direct was opengezwaaid alsof ze op hem had staan wachten, blikkend met ogen die deden of ze niets meer wisten van de afgelopen dagen. Vol twijfel was hij in de hal blijven staan. `Kom,’ nog wat wit van de slaap had ze hem over de drempel getrokken.
Direct liep ze in de woonkamer naar de spiegel, speels. Hij, op de bank gezakt, kon niet meer dan toekijken. Ze leunde tegen de muur, aan iedere kant van de spiegel een hand, ging op haar tenen staan waardoor haar korte nachtjapon naar boven schoof, tot boven het zwarte slipje. Even later zakten de hielen van haar kleine voeten terug tot op het tapijt. Met een duwtje zette zich af tegen de muur. Haar handen gleden naar haar billen, voorzichtig stak ze twee vingers tussen de elastiekjes van het slipje, trok de stof langzaam over haar billen strak. De nachtjapon viel, op het moment dat haar handen van het slipje gleden, terug tot op de bovenkant van haar benen, bedekte weer het stukje zwarte stof. Een paar seconden liet ze het effect van wat hij net gezien had hangen in de kamer. Droog slikken, ze hoorde het, draaide zich om, liep naar de bank, bleef met iets gespreide benen vlak voor hem staan, keek hem aan, streelde haar lokken. Ook nu kroop de nachtjapon naar boven. Verder uiteen schoven haar voeten. Even wachtte ze, liet het duren. Geen beweging in hem. De brutale uitdrukking verdween, ook de glimlach drong zich dood in plots veel te smalle lippen en voor hij het besefte beende ze met van drift strakke heupen weg. De bezige handen van daarnet trokken nu onder het lopen fel de zoom van de nachtjapon zover mogelijk naar beneden. Een deur klapte slaapkameronvriendelijk dicht.
“Nee geen ruw blok,” had hij gezegd.
“Gepolijst moet het zijn, vierkant en gepolijst.”
Alleen daaruit mocht ze te voorschijn komen, dat kon niet anders.
Zijn ogen dringen de glans terug, en ook nu hier bij de zuil voelt hij weer hoe destijds zijn spieren samentrokken op het moment van aanbellen. Hoe de deur direct was opengezwaaid alsof ze op hem had staan wachten, blikkend met ogen die deden of ze niets meer wisten van de afgelopen dagen. Vol twijfel was hij in de hal blijven staan. `Kom,’ nog wat wit van de slaap had ze hem over de drempel getrokken.
Direct liep ze in de woonkamer naar de spiegel, speels. Hij, op de bank gezakt, kon niet meer dan toekijken. Ze leunde tegen de muur, aan iedere kant van de spiegel een hand, ging op haar tenen staan waardoor haar korte nachtjapon naar boven schoof, tot boven het zwarte slipje. Even later zakten de hielen van haar kleine voeten terug tot op het tapijt. Met een duwtje zette zich af tegen de muur. Haar handen gleden naar haar billen, voorzichtig stak ze twee vingers tussen de elastiekjes van het slipje, trok de stof langzaam over haar billen strak. De nachtjapon viel, op het moment dat haar handen van het slipje gleden, terug tot op de bovenkant van haar benen, bedekte weer het stukje zwarte stof. Een paar seconden liet ze het effect van wat hij net gezien had hangen in de kamer. Droog slikken, ze hoorde het, draaide zich om, liep naar de bank, bleef met iets gespreide benen vlak voor hem staan, keek hem aan, streelde haar lokken. Ook nu kroop de nachtjapon naar boven. Verder uiteen schoven haar voeten. Even wachtte ze, liet het duren. Geen beweging in hem. De brutale uitdrukking verdween, ook de glimlach drong zich dood in plots veel te smalle lippen en voor hij het besefte beende ze met van drift strakke heupen weg. De bezige handen van daarnet trokken nu onder het lopen fel de zoom van de nachtjapon zover mogelijk naar beneden. Een deur klapte slaapkameronvriendelijk dicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten