Stopteken!
‘Papieren!’
Ik tast de zakken van mijn kleding af. Kijk in het
dashboardkastje, grabbel in het bagagerekje er-
onder en zie dat mijn hand beschamend en papier-
loos terugfladdert in het gezichtsveld van de man
die de macht gegeven is mij met een simpel teken
tot werkelijk stoppen te dwingen. ‘ Eh, vergeten’.
De man fronst een aanzienlijk vleesdeel in zijn
gelaat naar nors. ‘Vanmorgen een ander jasje aan-
gedaan’, zo hoor ik me in woordkronkels wringen
om de man toch vooral te laten weten dat de inhoud
van mijn geldbuidel, maar meer en vooral ook bijna
al de regels die hij vertegenwoordigt heilig zijn voor
mij, dat het welhaast echt de eerste keer is en dat ik
er…
Meestal ging dit goed, mocht ik na enige weifeling
in de blauwgeklede stopman doorrijden op weer een
ander teken begeleid door: ‘Let erop de volgende keer’.
Woorden, mij met een machtig laatste vingerheffing
toegevoegd.
Weinig problemen dus met dit probleem.
Echter, nieuwe dienen zich aan.
Problemen in vergelijking met het papierengedoe
hierboven verdubbelvoudigd. Want in de niet al te
verre toekomst kan men ook zonder blik onder de
welvarende kont een halt worden toegeroepen op
willekeurig welke straathoek om te gaan bewijzen
wie je bent via de nieuw in te voeren wet van de
identificatieplicht. Zorgen, zorgen, zorgen, want hoe
geef je zo’n bewijsding een vaste, niet-vergeetbare
plaats in je leven om te voorkomen dat er regelmatig
een boetende aanslag op de geldbuidel zal worden
gepleegd als je weer eens in vergeetachtige staat per
ongeluk heel erg identificatieloos aan het dwalen bent
geslagen in de zo vrije buitenlucht van dorp, stad of
polder?
Veel problemen dus. En vooral; hoe ze op te lossen?
Het bewijsmateriaal met een touwtje om de nek? Altijd
hetzelfde jasje dragen? Een buideltje op de buik laten
naaien? Het pasje aan het haar laten smelten? Aan de
binnenkant op de zool van een van de schoenen plakken
en dan die altijd maar te dragen? In altijd dezelfde broek-
zak bewaren van een nooit meer uit te trekken broek?
Met twee-secondenlijm op de rechter bil plakken? Tus-
sen de knieën klemmen? Onder een dan door mijzelf
altijd en overal verplicht te dragen hoed stoppen wel-
licht?
Kortom: help!
Want in elk van de voorbeelden hierboven sluipt eigen-
wijs toch weer de kans van vergeten. Ik kwam er niet
uit en zal door mijn vergeetachtige natuur waarschijnlijk
wel met een aanzienlijke kostenpost te doen krijgen
waaraan ik met mijn bescheiden inkomen nauwelijks
kan voldoen zodat ik bij tijd en wijle verplicht zal zijn
ter bescherming van mijn budget een stevige tijd niet
de deur uit te gaan. Een vooruitzicht mij niet welkom
ook al is er televisie, muziek en soms ook wel eens een
boek.
Het puzzelen erover bleef mij achtervolgen.
Een nogal rare droom echter gaf mij vannacht de ultieme
oplossing: gewoon het plaatje van je id-kaart, met foto en
al, op je onderarm laten tatoeëren.
Heel tevreden werd ik vanmorgen wakker als was ik in
een paradijs waarin voor elk probleem heus wel een op-
lossing bestaat.
November 2004
‘Papieren!’
Ik tast de zakken van mijn kleding af. Kijk in het
dashboardkastje, grabbel in het bagagerekje er-
onder en zie dat mijn hand beschamend en papier-
loos terugfladdert in het gezichtsveld van de man
die de macht gegeven is mij met een simpel teken
tot werkelijk stoppen te dwingen. ‘ Eh, vergeten’.
De man fronst een aanzienlijk vleesdeel in zijn
gelaat naar nors. ‘Vanmorgen een ander jasje aan-
gedaan’, zo hoor ik me in woordkronkels wringen
om de man toch vooral te laten weten dat de inhoud
van mijn geldbuidel, maar meer en vooral ook bijna
al de regels die hij vertegenwoordigt heilig zijn voor
mij, dat het welhaast echt de eerste keer is en dat ik
er…
Meestal ging dit goed, mocht ik na enige weifeling
in de blauwgeklede stopman doorrijden op weer een
ander teken begeleid door: ‘Let erop de volgende keer’.
Woorden, mij met een machtig laatste vingerheffing
toegevoegd.
Weinig problemen dus met dit probleem.
Echter, nieuwe dienen zich aan.
Problemen in vergelijking met het papierengedoe
hierboven verdubbelvoudigd. Want in de niet al te
verre toekomst kan men ook zonder blik onder de
welvarende kont een halt worden toegeroepen op
willekeurig welke straathoek om te gaan bewijzen
wie je bent via de nieuw in te voeren wet van de
identificatieplicht. Zorgen, zorgen, zorgen, want hoe
geef je zo’n bewijsding een vaste, niet-vergeetbare
plaats in je leven om te voorkomen dat er regelmatig
een boetende aanslag op de geldbuidel zal worden
gepleegd als je weer eens in vergeetachtige staat per
ongeluk heel erg identificatieloos aan het dwalen bent
geslagen in de zo vrije buitenlucht van dorp, stad of
polder?
Veel problemen dus. En vooral; hoe ze op te lossen?
Het bewijsmateriaal met een touwtje om de nek? Altijd
hetzelfde jasje dragen? Een buideltje op de buik laten
naaien? Het pasje aan het haar laten smelten? Aan de
binnenkant op de zool van een van de schoenen plakken
en dan die altijd maar te dragen? In altijd dezelfde broek-
zak bewaren van een nooit meer uit te trekken broek?
Met twee-secondenlijm op de rechter bil plakken? Tus-
sen de knieën klemmen? Onder een dan door mijzelf
altijd en overal verplicht te dragen hoed stoppen wel-
licht?
Kortom: help!
Want in elk van de voorbeelden hierboven sluipt eigen-
wijs toch weer de kans van vergeten. Ik kwam er niet
uit en zal door mijn vergeetachtige natuur waarschijnlijk
wel met een aanzienlijke kostenpost te doen krijgen
waaraan ik met mijn bescheiden inkomen nauwelijks
kan voldoen zodat ik bij tijd en wijle verplicht zal zijn
ter bescherming van mijn budget een stevige tijd niet
de deur uit te gaan. Een vooruitzicht mij niet welkom
ook al is er televisie, muziek en soms ook wel eens een
boek.
Het puzzelen erover bleef mij achtervolgen.
Een nogal rare droom echter gaf mij vannacht de ultieme
oplossing: gewoon het plaatje van je id-kaart, met foto en
al, op je onderarm laten tatoeëren.
Heel tevreden werd ik vanmorgen wakker als was ik in
een paradijs waarin voor elk probleem heus wel een op-
lossing bestaat.
November 2004
Geen opmerkingen:
Een reactie posten