Gratis

Ja natuurlijk gaan we’ Vriendin S.

‘Maar…’ Ik.

‘Wat maakt het uit?’ Vriendin S.

‘Een beetje sjunant? Ik.

‘We zullen heus niet alleen zijn’ Vriendin S.

En inderdaad, op het perron in Schiedam al zagen we er een paar
tussen vingers geklemd hangen; aan de ene kant twee cosmetisch
lachende gezichten van kinderen die proberen te lijken op volwassen
mensen of vice versa, aan de andere kant een wat meewarig kijkend
gezicht, de laatste weken zoveel op onze kijkmachine te zien geweest
dat het voor altijd in het beeldscherm gebrand lijkt, zelfs door de doek,
door ons aldoor naarstig eroverheen gesmeten na grage uitschakeling
van het toestel als dat grrrzicht weer eens…, blijft het heen schemeren
als is het een gebakje voor onze strotwereld waar het met dringend glij-
geweld doorheen geprakt moet zo is onze te gevoelservaring de laatste
week. En ook: “Een dag lang gratis reizen met De grote wereld” Zo staat
er op de boekenlegger die geklemd zit tussen de kaft van het nu tot
spoorkaartje gedegradeerde boekje geschreven door het voorlopig echt
niet meer uitwisbare tv-gezicht. En heus, op de heen- en terugreis heb-
ben we onze wat groot uitgevallen bundelkaartjes laten afstempelen:

“De grote wereld” gesigneerd door de NS!

Uniek wellicht? Nu ja, voor de echt fanatieke verzamelaar is in ieder geval
mijn exemplaar geheel ongelezen te bekomen middels een door die ver-
zamelaar voor mij aangekocht jaarabonnement waarmee ik kan sporen
door het land van ingebrande tv- kopjes waar ‘t ijdelgeil zo beklijflijk vanaf
druipt.

Heerlijk toch, dat hemelse leven van een lezer.

Overigens zijn we deze gratisreisdag naar het van Abbemuseum in Eind-
hoven getreind alwaar we, werkelijk je durft het in fictie heel niet te ver-
zinnen, een paar van die hierboven genoemde bundelse kleinmensen
zagen rondlopen. En ik heb het geprobeerd! Verwacht braafkes op mijn
knieën ben ik voor wat zwart-wit lino’s van Stijn Peters gaan zitten die op
de wand van een gang waren gespietst. Vage zwarte vlekken met hier en
daar wat wit, meer kon ik er vanuit die positie echt niet van maken.

Op de terugweg, na ‘n tweede signeersessie van een ook nu weer man-
van-de-wereld-conducteur, zagen we door het treinraam op het perron van
het station in Tilburg opnieuw dat te ingebrande schrijfhoofd. Nu op een
billboard, waarrond de welige krullen van dat hoofd in vette witte letters
bijzinnelijk werd meegedeeld dat ook de hierdanige plaatselijke krant hem
geheel en vooral gratis weggaf.

De boekenweek duurt nog een hele halve week.


Maart 2006