we worden oud
mijn hond en ik
vergeten soms te spelen
liggen op mijn schoot
nog wil ze wel als ik ‘t
leven hang te velen
gooi ik toch een bal
kijkt ze gelaten op ‘t kan
ons niks meer schelen
streelt d’r kop mijn vingers
meldt ze zo ach slaap maar
door is er wat ik zal ‘t je zeggen
dan mompel ik wat woorden
nog net nooit meer dan half
terug uit langgeleden oorden
uren dichtjes bij elkaar
zo zonder moeten stil
geen poot doen we verleggen
sla ik m’n ogen toch weer op
likt een slappe tong mijn hand
is ‘t tijd haar vacht te strelen
dan krabbel ik van ‘t leven broos
zacht haar verstilde oude kop al
grijs voor de dagen nog te delen
ja we worden oud
mijn hond en ik
we vergeten soms te spelen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten